نشانه ها ، عوارض ، پیشگیری و درمان حملۀ قلبی

بیمار|بیماری|سکته|سکته قلبی|حمله قلبی|قلب

وقتی یک یا تعداد بیشتری از سرخرگ‎های کرونری مسدود شوند، فرد دچار حملۀ قلبی می‎شود. در طول زمان عواملی مانند کلسترول (تصلب شرایین) سبب باریک تر شدت سرخرگ های کرونری می گردد.

یکشنبه 6 بهمن 1398 ساعت 14:31

سکتۀ قلبی ( Heart Attack) هنگامی رخ می دهد که مسیر جریان خونِ جاری به سمت قلب مسدود می‎شود . این انسداد اغلب توسط چربی، کلسترول و مواد دیگر صورت می‌گیرد که سبب تشکیل پلاک در سرخرگ‎های کرونری (coronary arteries) می‎شود. وظیفۀ این سرخرگ‎ها خون‏رسانی (خون حاوی اکسیژن) به قلب است. این پلاک در نهایت تجزیه شده و لختۀ خون تشکیل می‌شود. جریان خون منقطع می‎تواند به بخشی از ماهیچۀ قلب آسیب زده یا آن‌را تخریب کند.

حملۀ قلبی ، سکتۀ قلبییا آنفارکتوس میوکاردی (myocardial infarction) از جمله دلایلی است که طی سال های متمادی سبب مرگ بسیار در کشورمان ، به ویژه جوانان گردیده است . در طول سالیان متمادی نیز در درمان این عارضۀ قلبی پیشرفت‎های چشمگیری صورت گرفته است. در این بحث به بررسی حمله فلبی ، نشانه ها ، عوارض ، پیشگیری و درمان آن خواهیم پرداخت .

 

* نشانه های حملۀ قلبی :

 

علائم و نشانه‎ های شایع حملۀ قلبی عبارتند از:

 

  • -احساس فشار، درد و سفتی در قفسۀ سینه یا بازوها که ممکن است به سمت گردن، فک یا پشت بدن نیز امتداد یابد.
  • -حالت تهوع، سوءهاضمه، سوزش سردل یا درد شکم
  • -کمبود نفس
  • -عرق سرد
  • -خستگی
  • -سبک شدن سر یا سرگیجۀ ناگهانی

 

 

بیمار|بیماری|سکته|سکته قلبی|حمله قلبی|قلب

 

 

* علائم مختلف حملۀ قلبی :

 

نشانه های حملۀ قلبی و شدت آن ها در افراد مختلف یکسان نیست و می‎تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی افراد دچار دردهای خفیف می‎شوند درحالی‎که در برخی دیگر درد شدیدتر است. ازطرفی ممکن است برخی بیماران هیچ علامتی نداشته باشند و در برخی دیگر امکان دارد ایست قلبی رخ دهد. با اینحال، هرچه تعداد و شدت نشانه ها بیشتر باشد، احتمال بروز حملۀ قلبی نیز بیشتر است.

برخی حملات قلبی بطور ناگهانی رخ می‎دهند ولی در برخی دیگر علائم حمله‌ از روزها یا هفته‎ها قبل آغاز می‎شود که این علائم هشداری برای آگاه‏شدن فرد است. ممکن است اولین علامت هشداردهنده درد راجعه در قفسۀ سینه یا فشار (آنژین) باشد که اِعمال فشار و زور می‎تواند باعث تحریک و تشدید درد شده و استراحت درد را تسکین می‎دهد. کاهش موقتی جریان خون به سمت قلب می‎تواند منجر به آنژین شود.

 

* هنگام حملۀ قلبی چه اقداماتی را انجام دهیم ؟  

 

اگر فردی بر اثر حملۀ قلبی بیهوش شده باشد ، ابتدا و در قدم نخست تماس با اورژانس ( ترجیحا اورژانس های خصوصی ) تماس بگیرید. سپس کنترل نمایید که بیمار، نبض (ضربان قلب) و تنفس داشته باشد . تنها در صورتی‎که بیمار نفس نمی‎کشد یا ضربان قلب ندارد باید برای حفظ جریان خون در رگ‌ها عملیات احیاء قلبی ریوی (CPR) را آغاز کنید. در احیاء قلبی ریوی انگشتان خود را در هم قلاب کنید طوری که کف یک دست روی دست دیگرتان قرار گیرد سپس با سرعت نسبی سینۀ بیمار را فشار داده و رها کنید تا سینه بالا بیاید. این عمل را باید با سرعت 120-100 بار در دقیقه انجام دهید.

بنا بر توصیۀ پزشکان اگر عملیات CPR را آموزش ندیده‎اید تنها روی سینۀ بیمار فشار اِعمال کنید. ولی اگر عملیات احیاء را آموزش دیده‌اید می‎توانید راه هوایی را باز کنید و ازطریق تنفس مصنوعی فرد را نجات دهید.

 

* دلایل سکتۀ قلبی :

 

وقتی یک یا تعداد بیشتری از سرخرگ‎های کرونری مسدود شوند، فرد دچار حملۀ قلبی می‎شود. در طول زمان عواملی مانند کلسترول (تصلب شرایین)  سبب باریک تر شدت سرخرگ های کرونری می گردد. این عارضه به بیماری سرخرگ کرونری (coronary artery disease) معروف است که منجر به بروز بسیاری از حملات قلبی می‎شود.

در طول یک حملۀ قلبی ممکن است هرکدام از پلاک‎ها می تواند سبب کنده شدن کلسترول و سایر مواد موجود در رگ ها و ورود آن به جریان خون گردد. در مرحلۀ بعدی لخته های خونی در نواحی که پلاک ها و سایر مواد وجود داشتند ، تشکیل می شود . اگر این لخته به اندازۀ کافی بزرگ باشد سبب مسدود گشتن جریان خون در سرخرگ کرونری شده و مانع رسیدن اکسیژن و مواد مغذی به عضلۀ قلب می‎شود (Ischemia).

انسداد شریان کرونری  می تواند کامل یا جزئی باشد. انسداد کامل به این معنا است که فرد دچار آنفارکتوس میوکاردی با صعود قطعۀ ST شده است (STEMI). انسداد  جزئی (ناکامل) نیز به این معنا است که فرد دچار آنفارکتوس میوکاردی بدون صعود قطعۀ ST شده است (NSTEMI). مراحل تشخیص و درمان بیماری براساس نوع آنفارکتوس متفاوت است.

علت دیگر حملۀ قلبی اسپاسم سرخرگ کرونری است که جریان خون به سمت عضلۀ قلب را متوقف می‎کند. مصرف سیگار، تنباکو و داروهای غیرمجاز (مخدر) مانند کوکائین می‌تواند منجر به اسپاسم خطرناک شود.

 

*عوامل خطرزای حملۀ قلبی :

 

عوامل خاصی وجود دارند که منجر به جداشدن ناخواستۀ رسوبات چربی (تصلب شرایین) می‎شوند. درنتیجه سرخرگ‌های بدن تنگ و باریک می‎شوند. می‎توان با حذف یا اصلاح بسیاری از این عوامل خطر امکان بروز اولین حملۀ قلبی یا حملات بعدی را کاهش داد.

 

عوامل خطر حملۀ قلبی عبارتند از:

 

  • سن: مردان سنین 45 سال و بالاتر و زنان سنین 55 سال و بالاتر بیشتر از سایر افراد جوان تر در معرض خطر حملۀ قلبی هستند.

 

  • تنباکو: این عامل خطر شامل مصرف سیگار و تنباکو توسط فرد یا قرارگیری طولانی‎مدت در معرض دود سیگار دیگران است.

 

  • فشار خون بالا: فشار خون بالا در طول زمان می‎تواند به سرخرگ‎های تغذیه‎کنندۀ قلب آسیب بزند. فشار خون بالا که با مشکلاتی همچون چاقی، دیابت یا کلسترول بالای خون همراه باشد خطر بروز حملۀ قلبی را افزایش می‎دهد.

 

  • کلسترول بالا یا افزایش سطح تری‎گلیسیرید: به احتمال زیاد میزان کلسترول لیپوپروتئین کم چگالی (LDL-کلسترول بد) باعث تنگ شدن سرخرگ‎ها می‎شود. میزان زیاد تری‎گلیسیرید (نوعی چربی مربوط به رژیم غذایی) نیز خطر حملۀ قلبی را افزایش می‎دهد. با اینحال، کلسترول لیپوپروتئین پرچگالی (HDL-کلسترول خوب) خطر حملۀ قلبی را کاهش می‎دهد.

 

  • چاقی: چاقی ارتباط مستقیمی با کلسترول بالای خون، تری‌گلیسیرید و دیابت دارد. کاهش 10% از وزن بدن می‎تواند خطر حملۀ قلبی را کاهش دهد.

 

  • دیابت: ابتلا به دیابت باعث می ‏شود تا غدۀ پانکراس هورمون انسولین را به میزان‎ کافی ترشح نکند یا به درستی به انسولین پاسخ ندهد. درنتیجه سطح قند خون بالا رفته و خطر حملۀ قلبی افزایش می‎یابد.

 

  • سندروم متابولیک: زمانی‎که فرد دچار چاقی، فشار خون بالا و قند خون بالا باشد، سندروم متابولیک اتفاق می‌افتد. احتمال سکتۀ قلبی در فرد مبتلا به سندروم متابولیک دوبرابر بیشتر از فرد غیر مبتلا به این سندروم است.

 

 

عوامل خطرزای سکته قلبیر|بیمار|بیماری|سکته|سکته قلبی|حمله قلبی|قلب

 

 

  • سابقۀ خانوادگی سکتۀ قلبی: اگر خواهر، برادر، والدین شما سابقۀ حملۀ قلبی اولیه (55 سال برای آقایان و 65 سال برای خانم‎ها) داشته باشند احتمال بروز سکتۀ‎ قلبی در شما نیز زیاد است.

 

  • عدم تحرک یا فعالیت بدنی: بی‎تحرکی یا کم‏تحرکی رابطۀ مستقیمی با چاقی و افزایش چربی خون دارد. افرادی که بطور منظم ورزش می‎کنند دارای عروق خونی سالم‎تر و فشار خون متعادل هستند.

 

  • استرس و تنش: وجود تنش و استرس باعث می‎شود فرد به طریقی از خود واکنش نشان داده و درنتیجه خطر حملۀ قلبی افزایش می‎یابد.

 

  • مصرف داروهای غیرمجاز: مصرف داروهای محرک مانند کوکائین یا آمفتامین می‎تواند اسپاسم سرخرگ‎های کرونری را تحریک کرده و باعث حملۀ قلبی شود.

 

  • سابقۀ پره‌اکلامپسی: پره­ا‎کلامپسی منجر به فشار خون بالا در طول دوران بارداری می‎شود و خطر بیماری‌های قلبی مادام‎العمر را افزایش می‎دهد.

 

  • بیماری‎های خود ایمنی: ابتلا به مشکلاتی مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس خطر حملۀ قلبی را افزایش می‌دهد.

 

*عوارض سکتۀ قلبی :

 

عوارض ناشی از حملۀ قلبی غالباً مربوط به آسیب‌هایی است که در طول سکتۀ قلبی به ماهیچۀ قلب وارد می‌شود. این عوارض عبارتند از:

 

  • ضربان قلب غیرعادی (آریتمی): ایجاد اتصال الکتریکی کوتاه می‎تواند منجر به ضربان غیرعادی قلب شود که برخی از آن ها می‎توانند خطرناک و حتی کشنده باشند.

 

  • نارسایی قلبی: حملۀ قلبی می‎تواند به بافت‌های قلب آسیب بزند. ممکن است آسیب به قدری شدید باشد که عضلۀ قلب نتواند خون کافی به خارج از قلب پمپاژ کند. نارسایی قلبی که ناشی از آسیب شدید و دائمی قلب است می ­تواند موقتی باشد یا حتی به یک عارضۀ مزمن تبدیل شود.

 

  • ایست ناگهانی قلب: درنتیجۀ یک اختلال الکتریکی آریتمی پدید می‎آید و قلب بیمار بدون هیچ هشدار و علامتی متوقف می‎شود. حملات قلبی خطر ایست ناگهانی قلب را افزایش می‎دهند که بدون درمان فوری می‎تواند کشنده باشد.

 

* پیشگیری از سکتۀ‎ قلبی :

 

حتی اگر پیش از این هم شخصی دچار حملۀ قلبی شده باشید هیچ‎گاه اقدام برای پیشگیری از حملات بعدی دیر نیست.

  • داروها: مصرف برخی داروها زیرنظر پزشک ، می‌تواند خطر حملۀ قلبی ثانویه را کاهش دهد و به عملکرد بهتر قلب آسیب ‏دیده کمک کند. توصیه‏ های پزشک را دنبال کنید و تحت نظر وی رفتار نمایید.

 

  • سبک زندگی: از دستورالعمل‎های مربوط به سبک زندگی سالم آگاه شده و آن ها را دنبال کنید. باید وزن متعادل و سالم همراه با رژیم غذایی سالم ( برای سلامت قلب) داشته باشید. سیگار نکشید، بطور منظم ورزش کنید، تنش‎ها و استرس‌های زندگی را مدیریت کنید و مشکلاتی همچون فشار خون بالا، کلسترول و دیابت که باعث حملۀ قلبی می‌شوند را کنترل کنید.

 

* تشخیص حملۀ قلبی :

 

بصورت ایده‎آل باید پزشک در طول معاینات فیزیکی منظم بیمار را غربال‎گری کند تا عوامل خطر منجر به حملۀ قلبی را شناسایی کند.

اگر بیمار با داشتن علائم حملۀ‎ قلبی در موقعیت اورژانسی باشد گروه امداد پیرامون نشانه ها سؤال پرسیده و فشار خون، ضربان قلب و دمای بدن را بررسی می‎کنند. سپس دستگاه کنترل ضربان قلب به فرد وصل می‎شود و آزمایش‎هایی برای بررسی وجود یا عدم وجود حملۀ قلبی انجام می‎شود.

 

 

تشخیص سکته قلبی|بیمار|بیماری|سکته|سکته قلبی|حمله قلبی|قلب

 

 

آزمایش‎ها عبارتند از:

 

  • الکتروکاردیوگرام (ECG): نوار قلب یا الکتروکاردیوگرام اولین آزمایشی است که برای تشخیص حملۀ قلبی انجام می‎شود. این دستگاه ازطریق الکترودهای متصل به پوست سینۀ بیمار فعالیت الکتریکی قلب را ثبت و ضبط می‎کند. ضربان قلب بصورت امواجی روی مانیتور نمایش داده شده یا روی کاغذ مخصوص نوار قلب ثبت و چاپ می‎شوند. بدلیل اینکه ضربان الکتریکی یک قلب آسیب‏دیده عادی نیست دستگاه قلب وقوع حملۀ قلبی یا احتمال وقوع آن در حال حاضر را نشان می‎دهد.

 

  • آزمایش خون: بعد از یک حملۀ قلبی و آسیب عضلۀ قلب پروتئین‎های مخصوص قلب به آرامی در خون نشت می‌کنند. پزشکان بخش اورژانس برای بررسی وجود این آنزیم‎ها با نمونه ‎گیری خون بیمار را آزمایش می‌کنند.

 

  • پرتونگاری اشعه‌ی ایکس قفسه‌ی سینه: تصویر پرتونگاری مربوط به قفسۀ سینه به پزشک اجازه می‎دهد تا اندارۀ قلب و رگ‎های خونی و همچنین احتمال وجود مایعات در شش‎ها را بررسی کند.

 

  • اکوکاردیوگرام: پروب‏های دستگاه اکوکاردیوگراف (مبدل ترانسدیوسر-شبیه قلم نوری) روی سینۀ بیمار قرار می‎گیرند و امواج صوتی به سمت قلب بیمار هدایت می‎شود. انعکاس این امواج بصورت الکتریکی پردازش می‎شوند تا تصویری ویدئویی از قلب بیمار تهیه شود. اکوکاردیوگرام به شناسایی ناحیۀ آسیب‎دیدۀ قلب و علت عدم پمپاژ طبیعی خون کمک می‎کند.

 

  • کاتتریزاسیون کرونری (آنژیوگرام): لوله ه‏ای بلند و باریک (کاتتر) در یکی از سرخرگ‎های تغذیه‎کنندۀ قلب (معمولاً سرخرگ ساق پا یا کشاله‌ی ران) جایگذاری می‎شود. سپس از طریق این لوله مایعی رنگی به درون سرخرگ‎های قلب تزریق می‎شود. با این روش سرخرگ‌ها در تصاویر اشعه‌ی ایکس قابل رؤیت شده و محل انسداد در تصاویر مشخص می‎شود.

 

  • تست استرس ورزش: در روزها یا هفته‎های بعد از سکتۀ قلبی برای اندازه‎گیری چگونگی پاسخ‎دهی قلب و رگ‎های خونی به فعالیت، تست ورزش قلب انجام می ‏شود. درحالیکه دستگاه ECG به بیمار متصل است بیمار روی تردمیل راه می‎رود یا با دوچرخۀ ثابت رکاب می‎زند یا یک داروی درون وریدی دریافت می‎کند. به همان روشی که فعالیت ورزشی قلب را تحریک می‎کند، این دارو نیز باعث تحریک قلب می‎شود.

   یکی دیگر از امکاناتی که در تست ورزش وجود دارد استفاده از رنگ رادیواکتیو است. این تست نیز شبیه تست ورزش است با این تفاوت که با استفاده از تزریق مادۀ رنگی و تکنیک‎های تصویربرداری مخصوص تصاویر دقیق‎تری از قلب (در حین تست ورزش) بدست می‎آید.

 

  • سی‏تی اسکن قلب یا ام‏آر‎آی: با استفاده از سی‎تی‎اسکن قلب یا ام‎آرآی مشکلات قلبی ازقبیل میزان آسیب ناشی از حملۀ قلبی مشخص می‎شود. در سی تی اسکن بیمار روی تخت دراز می‎کشد و اشعه‌ی ایکس از درون یک لوله بصورت چرخشی به بدن بیمار تابانده می‎شود و از سینه و قلب بیمار تصاویری تهیه می‎کند.

در ام‎‌آرآی قلب، این دستگاه میدان مغناطیسی تولید می‎کند. میدان مغناطیسی تولیدشده ذرات اتمی برخی از سلول‎های بدن را در یک امتداد قرار می‎دهد. وقتی امواج رادیویی به سوی این ذرات منظم تابانده شدند (هرکدام از ذرات) سیگنال‎هایی متفاوت (بر اساس نوع بافت) تولید می‎کنند. سیگنال‌های پدیدآمده تصاویری از قلب بیمار ایجاد می‎کنند.

 

* درمان حملۀ قلبی :

 

- درمان حمله‎ی قلبی در بیمارستان در هر دقیقه بعد از سکتۀ قلبی بافت قلب بیشتر تخریب شده یا از بین می‎رود. احیاء سریع جریان خون مانع آسیب دیدن قلب می‎شود.

 

- داروهای درمانی سکتۀ قلبی :

 

داروهایی که برای درمان حملۀ قلبی تجویز می‎شوند عبارتند از:

 

  • آسپرین: قرص آسپرین سبب کاهش لخته خون شده و درنتیجه به حفظ جریان خون در سرخرگ باریک ‏شده کمک می‎کند.

 

  • داروهای ترومبولیتیک: این داروها که شکنندۀ لخته نیز نام دارند باعث می‎شوند تا لخته‎ای که جریان خون را به قلب مسدود کرده حل شود. وقتی بعد از حملۀ قلبی بیمار برای اولین بار این دارو را دریافت کند احتمال زنده ماندن او بسیار زیاد است و آسیب قلبی در بیمار کاهش می‎یابد.

 

  • داروهای ضد پلاکت خون: ممکن است پزشکان بخش اورژانس داروهای دیگری به‏نام بازدارنده‏ های انبوهش پلاکت ( platelet aggregation inhibitors)به بیمار بدهند تا مانع تشکیل لختۀ جدید شده و از رشد لختۀ موجود جلوگیری کنند.

 

  • سایر داروهای رقیق‎ کنندۀ خون: احتمالاً داروهای دیگری مانند هپارین به بیمار داده می‎شود تا غلظت خون بیمار و تشکیل لخته‎ی خونی کاهش یابد. هپارین بصورت درون وریدی یا زیرپوستی تزریق می‎شود.

 

  • مسکن‎ها: ممکن است پزشک مسکن قوی مانند مورفین برای بیمار تجویز کند.

 

  • نیتروگلیسیرین: این دارو برای درمان درد قفسۀ سینه (آنژین) مصرف می‎شود و با اتساع رگ‎های خونی جریان خون به سمت قلب را بهبود می‎بخشد.

 

  • مسدودکننده‏ های بتا: این داروها باعث شل شدن ماهیچۀ قلب می‎شوند، ضربان قلب را آهسته می‎کنند و فشار خون کاهش می‎یابد. در نتیجه فعالیت قلب آسان‎تر می‎شود. مسدودکننده‎های بتا می‎توانند میزان صدمات وارده به ماهیچۀ قلب را کاهش داده و مانع حملات قلبی بعدی شوند.

 

  • مهارکننده‏ های آنزیم مبدل آنژیوتانسین: این داروها فشار خون را پایین آورده و تنش وارد بر قلب را کاهش می‎دهند.

 

  • استاتین‎ها: این داروها ( استاتین )چربی خون را کنترل می‎کنند.

 

- عمل جراحی و سایر روش های درمانی سکته قلبی :

 

علاوه بر مصرف داروهای ذکرشده ممکن است برای درمان بیمار حمله‎ی قلبی، بیمار تحت یکی از فرایندهای زیر قرار گیرد.

 

  • آنژیوپلاستی کرونری و استنت : در این روش که (PCI- آنژیوپلاستی عروق کرونری از طریق پوست) نیز نام دارد پزشکان لوله ه‏ای بلند و باتریک (کاتتر) را ازطریق سرخرگ مچ یا کشاله‎ی ران به سمت سرخرگ مسدودشده‌ی قلب می‎فرستند. کاتتریزاسیون قلب برای پیداکردن نواحی مسدودشده روی بیمار انجام می‎شود و بعد از آن بیمار بلافاصله تحت آنژیوپلاستی کرونری قرار می‎گیرد. لولۀ کاتتر دارای بالون مخصوصی است که وقتی در محل موردنظر قرار گرفت متورم می‎شود تا سرخرگ کرونری مسدودشده باز شود. ممکن است بعد از آن یک استنت فلزی مشبک در سرخرگ قرار گیرد تا شریان برای مدت زمان طولانی باز مانده و جریان خونی که به قلب می‌رود احیاء شود. براساس شرایط بیمار ممکن است استنت به داروی آهسته رهش آغشته شود تا به بازماندن مسیر سرخرگ کمک کند.

 

  • جراحی بای‎ پس سرخرگ کرونری: در برخی موارد پزشکان در مواجهه با بیمار حملۀ قلبی عمل بای‌پس اورژانسی انجام می‎دهند. ولی درصورت امکان عمل بای‎پس باید حدود 3 تا 7 روز پس از حملۀ قلبی انجام شود. زیرا مدتی طول می کشد تا ماهیچۀ قلب بعد از حمله احیا شود.

در عمل جراحی بای‎پس عروق خونی (سیاهرگ یا سرخرگ) از یک بخش بدن به سرخرگ مسدود یا باریک‎شده پیوند زده می‎شوند و از این طریق مسیر جریان مسدودشده باز می‎شود و خون به سمت قلب می‎رود. با جریان یافتن خون به سمت قلب و احیاء و تثبیت شرایط بیمار، بیمار چند روز در بیمارستان بستری می‌شود.

 

- توانبخشی قلب :

 

هنگام بستری شدن در بیمارستان و بعد از تثبیت شرایط بیمار، پزشک و تیم مراقبت برنامه‎ای به بیمار می‎دهند که نه تنها در بیمارستان بلکه هفته‏ ها و حتی ماه‎ها بعد از مرخص شدن باید آن برنامه را اجرا کند. معمولاً برنامه‏ های بازتوانی قلبی روی 4 حوزه تأکید می‎کنند: داروها، تغییر سبک زندگی، مشکلات و مسائل احساسی و بازگشت تدریجی بیمار به انجام فعالیت‌های طبیعی.

اجرای دقیق این برنامه بسیار مهم است. افرادی که بعد از حملۀ قلبی برنامۀ بازتوانی قلبی را اجرا می‎کنند عمر طولانی ‏تری داشته و احتمال بروز مجدد حملۀ قلبی یا مشکلات ناشی از سکتۀ قلبی در آن ها کمتر است. اگر در طول بستری شدن برنامۀ بازتوانی در اختیار شما قرار نگرفت از پزشک در این باره کمک و راهنمایی بخواهید.

 

 

بیمار|بیماری|سکته|سکته قلبی|حمله قلبی|قلب

 

 

* سبک زندگی و درمان‌های خانگی سکتۀ قلبی :

 

برای بهبود سلامت قلب خود از این توصیه ‏ها پیروی کنید: 

 

  • عدم مصرف دخانیات: مهم‎ترین نکته برای بهبود سلامت قلب عدم استعمال دخانیات است. همچنین نباید در معرض دود سیگار افراد سیگاری قرار گرفت.

 

  • کنترل فشار و چربی خون: اگر فشار و چربی خون شما بالا است پزشک می‎تواند دارو تجویز کرده و برنامه ه‏ای برای تغییر رژیم غذایی پیشنهاد کند. از پزشک بپرسید برای کنترل فشار خون و چربی خون هر چند وقت یکبار به او مراجعه کنید.

 

  • معاینۀ کلی (Checkup) منظم: برخی عوامل خطر حملۀ قلبی مانند دیابت، فشار خون بالا و چربی خون در ابتدا بدون علامت هستند. پزشک می‎تواند با انجام آزمایش به وجود این مشکلات پی ببرد و درصورت لزوم در مدیریت این مشکلات به شما کمک کند.

 

  • ورزش: ورزش منظم باعث می‎شود تا عملکرد قلب بعد از حملۀ قلبی بهبود یافته و از حملۀ مجدد پیشگیری شود. 5 روز پیاده‎روی در هفته و روزانه 30 دقیقه سلامتی بیمار را بهبود می‎بخشد.

 

  • داشتن وزن سالم: اضافه وزن سبب فشار روی عضلۀ قلب می‎شود و می‎تواند با دیابت، فشار خون بالا و چربی خون بالا مرتبط باشد.

 

  • رژیم غذایی سالم برای قلب: چربی‎های اشباع‎شده، ترانس‎ها و کلسترول (مضر) موجود در رژیم غذایی می‎تواند باعث تنگ و باریک شدن رگ‎های قلب شود. نمک زیاد نیز فشار خون را افزایش می‎دهد. یک رژیم غذایی سالم برای قلب شامل پروتئین بدون چربی مانند ماهی و حبوبات، میوه‏ ها، سبزیجات و غلات است.

 

  • کنترل دیابت: ورزش منظم، غذای سالم و مناسب و کاهش وزن می‏ تواند سطح قند خون را در حالت مطلوب حفظ کند. برخی افراد برای کنترل دیابت خود باید دارو مصرف کنند.

 

  • کنترل استرس: استرس و تنش‎های فعالیت‎های روزمرۀ خود را کاهش دهید. در برنامۀ کاری خود تجدید نظر کنید و اعتیاد به کار را کنار بگذارید. همپنین برای کاهش حوادث استرس‎زا یا کنارآمدن با آن ها راه‎حل‎های مناسبی پیدا کنید.

 

  • مصرف متعادل مشروبات الکلی: در صورتی‌که مشروبات الکلی مصرف می‎کنید تعادل را رعایت کنید. یعنی برای زنان و مردان سالخورده بالای 65 سال (14 گرم) و مردان 65 سال و جوان‎تر تا 30 گرم کافی است.

 

حملۀ قلبی یکی از معضلات خطرناک است و شاید با خود فکر کنید سکتۀ قلبی چه اثراتی بر زندگی من خواهد گذاشت و آیا ممکن است دوباره دچار حملۀ قلبی شوید.

خشم، ترس، احساس گناه و افسردگی بعد از حملۀ قلبی بسیار شایع است. در مورد این احساسات با پزشک خود، اعضای خانواده یا یک دوست قابل اعتماد صحبت کنید. می‎توانید با یک مشاور بهداشت روانی مشورت کنید یا عضو یک گروه حمایتی شوید.

باید درمورد نشانه‏ های افسردگی با پزشک خود صحبت کنید. برنامه‏ های بازتوانی قلبی می‌توانند در پیشگیری یا درمان افسردگی بعد از سکتۀ قلبی مؤثر باشند.

 

* فعالیت جنسی بعد از حملۀ قلبی :

 

برخی بیماران نگران فعالیت جنسی خود بعد از (بهبود) حملۀ قلبی هستند. ولی اغلب بیماران بعد از بهبود می‌توانند بدون هیچ مشکلی فعالیت جنسی خود را داشته باشند. ازسر گرفتن فعالیت جنسی به سلامت فیزیکی، آمادگی روانی و فعالیت جنسی قبل از حملۀ قلبی بستگی دارد. در مورد زمان مناسب برای شروع فعالیت جنسی با پزشک خود مشورت کنید.  برخی داروهای قلبی می‎توانند بر عملکرد جنسی تأثیر بگذارند. در صورتی‎که در این زمینه دچار مشکل شدید با پزشک خود مشورت کنید.   

 

تعداد بازدید : 2006

ثبت نظر

ارسال