گلوکوم گروهیاز بیماریهای چشمی است که ممکناست به عصب بینایی آسیب وارد کند. این عصب تصاویر را از شبکیه به مغز منتقل میکند که امکان دیدن را برای فرد فراهم میکند. اگر گلوکوم درمان نشود ممکناست منجر به ازدسترفتن بینایی و حتی نابینایی شود.
تشخیص و درمان زودهنگام میتواند منجر به محافظت از چشمان در برابر ازدسترفتن بینایی ناشیاز گلوکوم شود.
برخیاز عوامل خطر گلوکوم عبارت است از افزایش سن، نژاد آفریقایی، سابقهیخانوادگی بیماری، آسیبهای قبلی به چشم و استفاده از استرویید است.
در اغلب موارد، گلوکوم در ابتدای امر نشانههایی که به آسانی قابل تشخیص باشد ایجاد نمیکنند. فرد بهتدریج دید محیطی (کناری) خود را ازدستمیدهد و اگر بیماری درمان نشود ممکناست موجب شود که فرد احساس کند از خلال یک تونل میبیند. سپس دید مرکزی (درست مقابل چشم) ازبین میرود، وقتی این اتفاق رخدهد دیگر دید ازدسترفته قابلبرگشت نیست.
شایـعترین شکـل این بیمـاری، گـلــوکـوم زاویـهی بــاز(Open-angle Glaucoma) است.
اگرچه تمام ساختارهای چشم بهنظر طبیعی میرسد ولی مایع تولیدشده درون چشم بهمیزان کافی به بیرون تخلیه نمیشود و منجر به افزایش فشار چشم میشود.
گلوکوم با معاینهی چشم تشخیص داده میشود که در آن متخصصچشم برخی یا تمام اقدامات زیر را انجام میدهد:
ـ اندازهگیری فشار چشم
ـ بررسی زاویهی تخلیهی چشم
ـ ارزیابی عصب بینایی
ـ گشادکردن مردمکها
ـ بررسی میدان بینایی هردو چشم.
درمان گلوکوم ممکناست روند آسیب را کاهش یا متوقف کند.
نوع درمان براساس نوع و شدت گلوکوم است.
گزینههای درمان عبارت است از:
• داروهایی برای کاهش فشارچشم که اغلب بهصورت قطرههای چشمی است.
• جراحی با لیزر برای کمک به تخلیه مایع به بیرون از چشم.
• جراحی روش قدیمی برای افزایش تخلیهی مایع به خارج از چشم.
شیوع گلوکوم با افزایش سن بیشتر میشود. چون در مراحل ابتدایی نشانهای وجود ندارد، انجام معاینهی کامل چشم در تشخیص گلوکوم اهمیت زیادی دارد و همگان باید بهخصوص با افزایش سن مورد معاینههای دورهای قرارگیرند. با معاینههای منظم عصببینایی و فشارچشم میتوان از سلامت چشم مطمئن شد و با عمل به توصیههای متخصص در مصرف دارو و انجام معاینههای منظم، پیشرفت بیماری را کاهش و بینایی را در همان مرحله حفظ کرد. اگر بخشی از دید نیز ازبینرفت با ابزارهای کمکی دید کم مانند ذرهبینها، لنزهای رنگی و بزرگکنندههای رایانهای میتوان بهره جست.
ثبت نظر