در جریان مسابقات المپیک ریو در برزیل، بعضی از قهرمانان رشته‌های مختلف ورزشی بعد از دریافت مدال زرین، با انجام حرکات خاصی دنیای ورزش قهرمانی را ترک گفتند.
یکی با درآوردن کفش‌های ورزشی از پا، دیگری با بوسیدن هالتر وزنه برداری و قهرمانان دیگری با بوسیدن زمین ورزش و... صحنه‌هایی که در میادین ورزشی دیگر نیز به‌طور مکرر ناظر آن بوده‌ایم.
آیا مشاهده‌ی این مناظر زیبا و دل‌نشین به ما جراحان پا به سن گذاشته، هشدار نمی‌دهد که بهتر است ما نیز در اوج فعالیت کاری چاقوی جراحی را با احترام ببوسیم و دنیای جراحی را ترک کنیم؟
آیا بهتر نیست قبل از اینکه به‌علت کهولت، لرزش دست‌ها، کاهش قدرت بینایی و شنوایی، افزایش درد‌های آرتروزی و پولاکیوری (سلسله بول) و... جراحی ما را کنار بگذارد، خودمان جراحی را کنار بگذاریم؟ بدیهی است که این در اوج رفتن، سایر تخصص‌های پزشکی را نیز می‌تواند شامل گردد؛ متخصصین داخلی، رادیولوژیست‌ها، تصویربرداران، آزمایشگاهیان و ... که سالیان متمادی انجام خدمات پزشکی آنها را خسته و فرتوت کرده است. بسیاری از این قهرمانان ورزشی جدید و قدیم که در اوج کنار رفته‌اند، وقتی مورد مصاحبه‌ی خبرنگاران قرار گرفته‌اند، غالباً به این نکته اشاره داشته‌اند که وقتی در اوج کنار میروی، همیشه در طول زندگی خود را در اوج احساس می‌کنی و از یادآوردن آن لحظه‌ی دل‌انگیر آویزان شدن مدال زرین بر گردن، احساس غرور و لذت می‌کنی. درحالی‌که قهرمانانی که بعد از به اوج رسیدن سعی می‌کنند قهرمانی خود را تکرار کنند و موفق نمی‌شوند و در حقیقت ورزش آنها را کنار می‌گذارد، همیشه در طول حیات خود، یک احساس روانی ناراحت‌کننده‌ای دارند.
پس ما نیز بیاییم و هنگامی که احساس می‌کنیم جراحی می‌خواهد ما را کنار بگذارد، پیش دستی کرده و خودمان جراحی را زمین بگذاریم و در اوج و اقتدار کنار برویم.
اطلاع دارم که در بسیاری از کشورها در سن مشخصی پزشکان باید طبابت را کنار بگذارند، ولی در کشور ما هنوز چنین قانونی وجود ندارد. به همین دلیل این نوشته مسلماً مخالفان زیادی در بین پزشکان و به‌ویژه جراحان خواهد داشت که بی‌تردید دریافت نظرات پندآموز آنان برای همگان مفید خواهد بود.
توضیح لازم:
آقای دکتر عبدالحمید حسابی استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران، ۷سال قبل در مراسم همایش سالیانه‌ی جامعه‌ی جراحان، با بوسیدن چاقوی جراحی این کار (در اوج کنار رفتن) را انجام دادند.
ثبت نظر