در‌حالی‌که ویروس آنفلوانزا به‌طور مداوم جهش(Mutates Constantly) پیدا‌می‌کند و نیاز به تزریق سالانه برای درصد قابل‌قبول محافظت دارد، سرخک قدیمی پایدار، تنها به دو دوز واکسن کودکی برای ایمنی مادام‌العمر نیاز دارد.
پروتئین‌های سطحی مورد استفاده توسط ویروس سرخک، برای ورود به سلول‌ها در‌صورت هرگونه جهش بی‌تأثیر می‌شوند به‌این‌معنا که هرگونه تغییر در ویروس هزینه‌ی زیادی در‌بر خواهد داشت. در یکی‌از آزمایش‌ها، محققان رویکردی با‌توان عملیاتی بالا برای ایجاد جهش در تمام ژن‌های یک ویروس اتخاذ کردند که روشی مؤثر برای درک آینده‌ی تکامل ویروس بود. آنها موتاسیون‌ها را در ژنوم سرخک وارد و بررسی کردند که آیا ویروس‌ها همچنان توانایی ایجاد عفونت را دارند یا خیر. آنها به این نتیجه رسیدند که سرخک هیچ جهشی در پروتئین‌های شناخته‌شده توسط سیستم ایمنی انسان را نمی‌تواند تحمل‌کند که از این جهت با آنفلوانزا تفاوت زیادی دارد.
عدم مقاومت کامل به جهش‌های قرارگرفته در پروتئین‌های سرخک جالب‌توجه بود و انتظار آن می‌رفت که مقاومت آنها در‌مقایسه با پروتئین‌های آنفلوانزا کمتر باشد و این میزان اختلاف تعجب‌آور بود. تنها می‌توان فکر‌کرد که چرا ویروس سرخک از اینگونه انعطاف‌ناپذیری خود مزیت تکاملی به‌دست می‌آورد و یک فرضیه این است که سرخک از راهبردی پیچیده‌تر نسبت به آنفلوانزا برای ورود به سلول انسان استفاده می‌کند. برای مثال، آنفلوانزا به‌سادگی باید به یکی‌از قندهای غشای بیرونی سلول به‌عنوان وسیله‌ای برای ورود به سلول متصل شود. در‌مقابل، سرخک باید به گیرنده‌های خاص پروتئینی سلول به‌عنوان محل ورود (Door way) متصل شود.
توضیحات احتمالی زیادی وجود دارد که چرا پروتئین‌های ویروس سرخک نمی‌توانند جهش‌های واردشده را تحمل‌کنند که به تغییر در ثبات پروتئینی (Protein Stability) تا تغییر در ساختار یا عملکرد پروتئین‌ها می‌توان اشاره کرد. اگر بتوانیم درک بهتری از انعطاف‌پذیری (Flaxibility) یا انعظاف‌ناپذیری (Rigidity) که در سطح مولکولی تحمیل می‌شود پیدا نماییم، آن‌گاه می‌توانیم درک بهتری داشته باشیم که چرا با پویایی (دینامیسم) مختلفی از تکامل ویروس‌ها مواجهیم.
Ref: Cell Reports Sept.2015
ثبت نظر