تولد رازی در ۵شهریور سال۲۴۳ خورشیدی (27اوت 864میلادی، شعبان سال 251 ه.ق) و مرگ وی در ۹آبان 304 خورشیدی(31اکتبر 925 میلادی، ۵شعبان سال 313ه.ق) به وقوع پیوسته است.
وی آثار ماندگاری در زمینه‌ی پزشکی و داروسازی و فلسفه نگاشته است. رازی به عنوان کاشف الکل و جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) شهرت فراوان دارد و به گفته‌ی «جورج ساتورن» پدر تاریخ علم:
«رازی بزرگترین پزشک ایران و جهان اسلام در دوره‌ی قرون وسطی می‌باشد.» عمده تحقیقات رازی در شیمی طبقه‌بندی او از «مواد» است و به همین جهت وی را پایه‌گذار شیمی نوین می‌دانند. رازی تحصیل شیمی، را پیش از پزشکی شروع نموده و در آن آثار چشمگیری از خود بر جای گذارده است.
در پزشکی، رازی اولین فردی است که تشخیص افتراقی بین «آبله» و «سرخک» را بیان داشته و به عنوان اولین طبیب، استفاده از پنبه را در پزشکی باب نمود و به منظور زخم‌نشدن پوست بیماران مبتلا به آبله از آن سود برد.
رازی اسراف در مصرف دارو را بسیار مضر می‌داند و معتقد بود تا ممکن است مداوا با غذا و در صورت عدم افاقه با داروی منفرد و ساده و اگرنه با داروی مرکب به عمل آید.
وی بسیاری از داروها را روی حیوانات آزمایش کرده و اثرات آن‌ها را ثبت و تشریح کرده و سپس برای بیماران تجویز می‌نمود.
در این روز فرخنده با تجلیل و تکریم و سپاس بی‌شمار از همه‌ی همکاران فرهیخته‌ی داروساز که عمر پربرکت خویش را به پای راه‌گشایی و هدایت درمان بیماران دردمند با یاری رساندن به همکاران پزشک خود صرف نموده و می‌نمایند و دمی از خدمت شایسته و صادقانه‌ی خویش به جامعه‌ی پزشکی و بیماران نمی‌آسایند، توفیق دیرپای الهی را خواهانم.
«عنایت خداوند همیشه یارتان»
ثبت نظر