ابولا Ebola بیماری ویروسی است که تب خونروی‌دهنده نامیده می‌شود. این بیماری کشنده نخستین‌بار به‌سال1976میلادی در(زئیرسابق) و (کنگوی فعلی) در آفریقا دیده‌شد. منشاء این بیماری درحیوانات خصوصاً میمون است که درآن منطقه زندگی می‌کنند و از بیماری‌های مشترک انسان و حیوان است.
انسان ناقل این بیماری نیست و به‌طور تصادفی به این ویروس آلوده می‌گردد.
اما وقتی فردی به آن مبتلا می‌گردد افراد دیگر را مبتلا می‌سازد که پرسنل بیمارستان‌ها و مراکز درمانی بیشتر در معرض ابتلا به این ویروس هستند. راه‌های انتقال عفونت بین انسانها تماس مستقیم با خون و ترشحات (بزاق وخلط) فرد‌آلوده و اطرافیان بیمارمی‌باشد. همچنین دربین اجتماعات بزرگ خطرآلودگی بسیار زیاد است.
تشخیص بیماری ابولا:
تشخیص زودرس تب خونروی‌دهنده ابولا دشوار است چراکه علائم اولیه‌ی آن مثل خارش و قرمزی چشم و بثورات‌پوستی که در بیماری‌های دیگر نیز شایع هستند دیده می‌شود. چنانچه پزشک به بیماری مشکوک شود باید فوراً از وی آزمایش خون به‌عمل آورد (افت تعداد گلبولهای‌سفید و پلاکتها و افزایش آنزیم‌های کبدی و کشت‌خون برای ویروس که در آزمایشگاه قابل تشخیص است) و چنانچه بیمار دارای اسهال‌خونی باشد باید از مدفوع بیمار نیز آزمایش به‌عمل آید. درچند روز اول فرد مبتلا شده دچار گلودرد، سکسکه، قرمزی و خارش‌چشم، اسهال‌خونی و استفراغ می‌شود. با‌گذشت یک هفته از آلودگی، درد قفسه‌ی‌سینه، شوک و دربعضی بیماران این مراحل ادامه‌یافته و منجر به کوری و خونروی می‌گردد.
برای درمان این بیماری ویروسی تاکنون هیچ درمان مشخصی وجود ندارد ولی تعدادی از افرادی که در چند سال پیش مبتلا به آن بودند به‌طور خاصی زنده مانده و باعث گردیده که خون این افراد در کنگو به‌صورت آزمایشی به افراد مبتلا تزریق شود و بعضی ازآنها نیز زنده ماندند ولی تعداد این افراد در‌این آزمایش بسیار کم و هنوز راه حل جدی به اثبات نرسیده است. برای درمان افراد مبتلا به ویروس ابولا باید در حفظ فشارخون و مایعات بدن و نیز کمک به تنفس فرد بیمار کوشش نمود. این ویروس از خانواده‌ی فیلوویروس است که پس‌از وارد‌شدن به بدن نوعی بیماری تب‌دار و خونروی‌دهنده ایجاد می‌نماید که دربین۵۰ تا ۹۰درصد بیماران منجر به مرگ خواهد شد. این ویروس دارای ۴ نوع مختلف است که تنها یک نوع آن دارای علامت نیست و بیمار نیز دچار مرگ نمی‌شود. طی چند سال اخیر که از هجوم ابولا می‌گذرد کارهای زیادی برای تشخیص زودرس(سریع)، اپیدمیولوژی (نحوه‌ی سرایت این بیماری) صورت پذیرفته ولی هنوز راه و نحوه‌ی دقیق سرایت آن به بدن مشخص نشده و تنها می‌توان گفت که احتمال ابتلاء به این ویروس ازطریق خون و مایعات بدن فرد آلوده به این ویروس به افراد سالم می‌باشد و بین ۳ تا۲۱ روز علائم آن بروز می‌کند (دوره‌ی نهفتگی بیماری) و بیمار دچار آسیب‌های جدی شده و ظرف مدت یک هفته منجر به مرگ می‌گردد. بیماران مشکوک باید قرنطینه شوند و پرستاران و پزشکان در رابطه با این بیماران دقیقا اصول ایمنی از قبیل داشتن لباس‌های مخصوص و عینک و ماسک را رعایت نموده و مرتباً از مواد شوینده‌ی خاص استفاده نمایند تا به این بیماری مبتلا نگردند.
بنا به گزارش‌سازمان‌بهداشت جهانی (W.H.O) تحقیقات در مورد تهیه واکسن موثر(یک واکسن تا پایان سال میلادی جاری و دو واکسن هم تا پایان سال میلادی آینده) مراحل کارآزمایی بالینی خود را به پایان برده و قابل استفاده در مناطق‌آلوده‌ی‌جهان می‌گردند.
داروهای بسیاری نیز در درمان بیماران تحت کارآزمایی‌بالینی می‌باشندکه تأثیر متوسط بعضی از آنها تاکنون مشخص گردیده است.
ثبت نظر