کاتاراکت و طول عمر

افرادی که دچار از بین‌رفتن بینایی مرتبط با کاتاراکت بوده و برای بهبود بینایی تحت عمل‌جراحی کاتاراکت قرارگرفته‌اند نسبت به آنها که تحت عمل‌جراحی کاتاراکت قرارنگرفته‌اند دارای طول‌عمر بیشتر هستند. بعداز مقایسه‌ی این دو گروه، پژوهشگران نرخ مرگ‌و‌میر درازمدت را در گروهی که تحت عمل‌جراحی قرارگرفته‌اند 40٪ پایین‌تر یافته‌اند.
این پژوهش از داده‌های گردآوری‌شده‌ی «بررسی چشم کوهستان‌آبی» گردآوری شده است، پژوهش براساس یک بررسی همنوای جمعیت بنیاد در‌مورد بینایی و بیماری‌های شایع چشم در جمعیت سالمند استرالیا انجام شده است. در مجموع 354نفر از افراد 49ساله و بالاتر و با تشخیص اختلال بینایی مرتبط با کاتاراکت که بعضی از آنها تحت عمل جراحی قرارگرفته‌ و برخی جراحی نشده بودند در فاصله‌ی 1992تا2007 تحت ارزیابی قرار گرفتند. از نظر سن وجنس و نیز تعداد عوامل خطرساز مرگ‌و‌میر از جمله هیپرتانسیون، دیابت، استعمال دخانیات، بیماری قلب‌و‌عروق، شاخص توده‌ی بدن و اندازه‌های ضعف و بیماری همبود در این بیماران تطبیق به‌عمل‌آمد. بعد‌از 5 و10سال پس‌از بررسی ابتدایی، ویزیت‌های پیگیری انجام شد.
نتیجه‌ی پژوهش پیشین حاکی از‌آن بود که در افراد سالمند مبتلا به اختلال دید خطر مرگ‌و‌میر بیشتر از همسالانشان با بینایی طبیعی است و با عمل جراحی کاتاراکت می‌توان از مقدار این خطر کاست. در این بررسی‌ها به خلاف «بررسی چشم کوهستان آبی» افرادی که تحت عمل کاتاراکت قرار‌گرفته‌اند با افراد جمعیت عمومی یا افرادی مقایسه شده‌اند که تحت عمل‌جراحی کاتاراکت قرار نگرفته‌اند و وضعیت دید با وضع جراحی رابطه‌ای نداشته‌ است.
این یافته‌ها مکمل همراهی‌های مستند پیشین میان اختلال دید و افزایش مرگ ومیر افراد سالمند است. این یافته‌ها به یاد چشم‌پزشک می‌آورد که اصلاح اختلال دید کاتاراکت بیمار درکار طبابت معمول به بهبود پیامدها به حدی بالاتر ازچشم و بینایی خواهد رسید و تأثیری مهم بر سلامت عمومی بیمار دارد.
ارتباط میان اصلاح اختلال دید مرتبط با کاتاراکت وکاهش احتمال مرگ‌و‌میر به‌درستی معلوم نشده‌است ولی ممکن‌است عوامل احتمالی در این مورد شامل بهبودی در بهزیستی جسمی وعاطفی، خوش‌بینی، اعتماد بیشتر به زندگی کردن مستقل بعد ازبهبود بینایی و  نیز توان بیشتر در تبعیت ازمصرف داروهای تجویزی باشد.
یکی از محدودیت‌های این بررسی آن است که آن دسته از شرکت کنندگانی که دچار اختلال دید مرتبط با کاتاراکت بودند و عمل کاتاراکت نشده بودند به بیماری‌های دیگری هم مبتلا بودند که به همان علت نمی‌توانستند تحت عمل قرارگیرند وهمین مشکلات تاحدی بقای حیات ضعیف این عده را توجیه می‌‌کرد.