گروهی بین‌المللی از محققان به سرپرستی دانشگاه گرانادا (UGR) پس‌از بررسی‌های صورت‌گرفته دریافتند که بن‌یاخته‌های مزانشیمی (Mesenchymal Stem Cells:MSC) می‌توانند به‌عنوان تقویت‌کننده‌ی اثرات موضعی و سیستمیک رادیوتراپی استفاده‌گردند. این بن‌یاخته‌ها می‌توانند بر تومور رادیوتراپی‌شده و سلولهای تومورال که دور از ناحیه‌ی رادیوتراپی‌شده، جایگزین شده‌اند تأثیر بگذارند.
روش فوق قادر است تا بدون درنظر‌گرفتن اینکه رادیوتراپی به‌صورت موضعی (Local) یا ناحیه‌ای (Regional) استفاده گردد، به استفاده‌ی مؤثرتر از رادیوتراپی منجر‌شده و امکان استفاده از رادیوتراپی در درمان سرطان سیستمیک را فراهم نماید.
MSCنوعی بن‌یاخته است که در بسیاری از بافت‌ها یافت می‌شود (مغز‌استخوان، خون و بافت بندناف، پوست، بافت چربی، بافت عضلانی...) و قادر است تا سلولهای اختصاصی مختلف را در بافت‌های بدن انسان تولید کند. آنها می‌توانند تمایز یافته و اختصاصی عمل نمایند، برای نمونه؛ MSC می‌تواند به سلولهای غضروفی (دندریت‌ها)، سلولهای استخوانی (استئوبلاست‌ها) و سلولهای چربی (آدیپوسیت‌ها) تبدیل‌گردد.
اثر ناظر (Bystander Effect):
محققان حساسیت این سلول‌ها را به «اثر ناظر» (اثر مشاهده شده در سلول‌هایی که در نزدیکی سلولهای اکسپوز شده به اشعه قرار‌دارند) بررسی‌کرده‌اند. به‌این‌‌منظور آنها از گروهی‌از سلولهای تومورال و بن‌یاخته‌های مزانشیمی به‌دست‌آمده از استرومای بندناف، استفاده‌کرده و بن‌یاخته‌های مزانشیمی را با رادیوتراپی فعال نمودند.
بن‌یاخته‌های مزانشیمی پتانسیل عظیمی جهت درمان سرطان دارند و خودشان را در تومور پنهان‌کرده و هنگامی‌که در معرض پرتو قرارمیگیرند، یا مستقیماً فعال‌شده یا در مرحله‌ی پیش‌از فعال‌شدن قرارمیگیرند. دراین‌حالت این سلول‌ها سایتوکاین‌ها و پروتئین‌های سرکوب‌کننده‌ی تومور را آزاد می‌کنند که عملکرد کنترل پرتوی یونیزان (Ionizing Radiation) را بر تومور به‌شکل قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد.
تحقیق انجام‌شده توسط UGR روی مدل‌های تومورال در موش‌ها به‌طور‌تجربی(Empirically) اثبات‌کرده است که ترکیب رادیوتراپی و بن‌یاخته‌های مزانشیمی سرعت رشد تومور را هم در تومور رادیوتراپی‌شده و هم به‌طور‌مشخص در مناطق دورتراز تابش پرتو کاهش‌داده و میزان مرگ سلولهای نئوپلاستیک را نیز افزایش‌می‌دهد.
ثبت نظر