در بیماران مبتلا به دیابت نوع2 با وجود آن که قندخون و فشارخون آنان طی ۵سال کنترل و درحد طبیعی نگهداشته شد، ولی تغییر چندانی در روند بهبودی بیماران حاصل نشد، و تقریباً بدون تغییر باقی مانده است. 
در تحقیقی تعداد11140نفر از افراد بزرگسال (به‌طور میانگین با سن 55 سال) که سالیان متمادی به دیابت نوع2 مبتلا بوده‌اند، به‌طور غیرانتخابی مورد ارزیابی قرارگرفتند، که در آن قندخون (با استفاده از رژیم‌غذایی حاوی سولفونیل اوره) و فشارخون آنها (بااستفاده از پریندوپریل ـ اینداپاماید) یا دارونماها، به‌طور دقیق بررسی و کنتـــرل‌شد و نتایـج این تحقیق 5 ساله درNEJM JWCardiol منتشر شد.
در‌حال‌حاضر و پس‌از گذشت پنج سال از شروع تحقیـق ، محققان چنین گزارش می‌دهند که فشارخون و قندخون بیماران در دوگروه شاهد و آزمایش درطی این مدت یکسان بوده است.
اگرچه به لحاظ آماری کاهش چشمگیری در انسداد رگ‌های اصلی و مویرگ‌ها مشهود نبوده است، ولی در‌گروه تحت درمان با پریندوپریل ـ اینـــداپاماید مرگ‌و‌میر مرتبـط با بیــماری‌های قلب‌و‌عروق در‌مقایـسه با گروه دارونــماها (۷/۳٪ در‌مقابل۸/۵٪) بود.پس‌از انــجام آزمایش نهـــایی (درحین تحقیق و نیز پس‌از آن) میـزان فوت بیـماران در‌گـروه تحت درمـان همچنان کمتراز گـروه شـاهد بـوده است و تفــاوت محســوس و معنادار دیگری به لحاظ آمـاری در نتایـج دو گروه مشاهده نشده است. 
یافته‌ها حاکی از آن است که درحین انجام تحقیق، کنترل دقیق‌تر فشارخون و تنظیم دقیق قندخون بیماران (tight control) (در‌مقایسه با کنترل نسبی آن) به‌طور کلی تأثیری در کاهش میزان فوت بیماران، انسداد رگ‌های اصلی و یا مویرگ‌ها نداشته است، بلکه تنها مزیت استفاده از این روش‌های درمانی اساسی و فشرده، کاهش چشمگیر میزان ابتلا به نارسایی مزمن کلیه (ESRD) در این بیماران بوده است (۰/۱٪ در مقابل ۰/۴٪؛ ۰/۰۲-P). همچنین پس‌از انجام آزمایش‌ها و بررسی‌های نهایی نیز کاهش قابل‌ملاحظه در میـزان ابتــلا به نـــارسایی کلیـه به لحاظ آماری تنـها تفاوت معنــادار و مهم در یـــافتــه‌های بین دوگروه بوده است.
Journal Watch Oct,2014
برچسب ها
مطالب مرتبط
ثبت نظر