فلوروکینـــولون‌ها ازجمله سیپروفلوکساسین، لوفلوکساسین و مــوگــزیــفلوکساســیــن از آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیفی به‌شمار می‌آیند که دربیشتر اوقات برای درمان عفونت‌های تنفسی و اوروژنیتال به‌کار می‌روند. گزارش‌های موردی حاکی از‌آن است که با استفاده از این داروها صدمه‌ی حاد کلیه به‌وجود آمده و اخطار شده است که تجویز این داروها خطرنارسایی کلیه را به همراه دارد. اما وقتی فلوروکینولون‌های خوراکی درکار بالینی تجویز می‌شوند، معمولاً صدمه‌ی کلیه درنظر گرفته نمی‌شود.
پــژوهشگران دریـــافتند که استـــفاده‌ی فعلـــی از فلوئوروکینولون‌های خوراکی سبب افزایش احتمال صدمه‌ی حاد کلیه می‌شود واین احتمال با سیپروفلوکساسین بالاتر از همه و در‌پی آن موگزیفلوکساسین قرارمی‌گیرد. استفاده درگذشته و استفاده از آموکسی‌سیلین یا آزیترومایسین سبب افزایش این احتمال نمی‌شد. محققان همچنین پی‌برده‌اند که استفاده‌ی همزمان یک فلوئوروکینولون خوراکی و یک بلوکر سیستم رنین آنژیوتانسین سبب افزایش احتمال نارسایی کلیه تا ۴/۵ برابر می‌شود.
با استفاده از فلوئوروکینولون درمردان بزرگسال، بااستفاده از دو تکنیک آنالیتیک،محققان افزایش خطر صدمه‌ی حاد کلیه به میزان دو برابر یافته‌اند که لازم بود بیمار بستری شود.
این اختلاف دو برابر خطر بروز درمصرف فعلی و مصرف اخیر و گذشته‌ی فلوئوروکینولون حاکی از آن است که صدمه‌ی حاد کلیه درواقع از آثار حاد و ناگوار فلوئوروکینولون‌ها به شمار می‌آید.
مصنفان پیشنهاد کرده‌اند که لازم است پزشکان نسبت به خطر بروز صدمه‌ی کلیه در زمان تجویز این داروها آگاه باشند. باوجودی‌که خطر مرگ به‌علت عفونت‌وخیم به خطر ناشی‌از مصرف فلوروکینولون‌ها می‌چربد، اما احتمال صدمه‌ی حاد کلیه اهمیت مراقب بودن و زیر‌نظر داشتن بیمار را افزایش می‌دهد.
ثبت نظر