درتمام نقاط جهان، میزان بروز دیابت نوع2 رو به افزایش است و درعین حال که پیدایش بیماری با عوامل خطرسازی مانند چاقی، فشارخون بالا و بی‌حرکتی همراه است ولی نتایج پژوهش نشان‌داده است که استرس نیز تأثیری قابل توجه دارد.
اکنون براساس پژوهش‌ها مشخص شده است که با پایین بودن میزان حمایت اجتماعی وبالا بودن میزان استرس درمحیط کار می‌توان با صحت کامل ایجاد دیابت را در درازمدت وحتی درکارگرانی پیش‌بینی کرد که ازجنبه‌های دیگر سالم به نظرمی‌رسند. این بررسی روی مجموعه‌یی ازپژوهش‌ها انجام شده است که ارتباط میان شرایط کار وسلامت جسمی و روانی را روشن داشته‌اند.
از پژوهش‌های 3/5 ساله‌ی مردان وزنان کارگر روشن شده است که شرایط کاردارای تأثیر پیشگیری کننده یا پیش‌بینی‌کننده بر ایجاد دیابت نوع 2 است.
درشرکت‌کنندگانی که گزارش کرده بودند درمحیط کار ازمیزان بالای حمایت اجتماعی برخوردارند در طول دوره‌ی بررسی، بخت ایجاد دیابت 22درصد کمتر بوده است و آن عده که خود را پرکار یا کم کار گزارش کرده بودند احتمال بروز بیماری 18٪ بیشتر بوده است.
این نتایج ازنظر عوامل خطرساز مختلف ازجمله سن، سابقه‌ی خانوادگی، میزان فعالیت و شاخص توده‌ی بدنی کنترل شده بود.
این یافته‌ها تصویری و حشتناک ازافزایش دلهره‌‌آور نرخ دیابت در بررسی همنوای میانسالی افرادی ترسیم می‌کند که سن متوسط 48سال داشته‌اند.
هیچ‌کس مایل نیست ببیند نرخ دیابت درجمعیت کارگر روبه افزایش است این مسأله هم ازنظرکارگر وهم ازنظر کارفرما، هزینه دارد وبه غیبت ازکار و شعله‌ور شدن میزان بیمه‌ی پرهزینه‌ی طبی منتهی می‌شود.
پژوهشگران 5843 نفر را ازمیان افرادی جدا کردند که برای معاینه‌ی معمولی جسمی و به هزینه‌ی کارفرما به یک مرکز سلامت مراجعه کرده بود. درمیان این ویزیت‌های اولیه، تمامی شرکت کنندگان سالم بوده و نشانه‌یی ازدیابت نداشتند.
برای ارزیابی این موضوع که آیا با فشارجسمانی و روانشناسیک ناشی ازمحیط کار می‌توان پیدایش دیابت را پیشگویی کرد، پژوهشگران شرکت کنندگان را برحسب انگاره‌‌ی گسترش یافته‌ی فشارشغلی مورد سنجش قراردادند. دراین انگاره، مقدار حمایت اجتماعی، بار کاردرک شده ومیزان کنترل برکار وهدف‌های درک شده در نظر گرفته می‌شد.
بعد‌از مصاحبه و معاینه‌ی آغازین، به‌مدت41 ماه سلامت تمامی شرکت‌کنندگان پیگیری شد وطی این مدت182 شرکت‌کننده دچار دیابت شدند.
وقتی این نتایج در ارتباط با شرایط گزارش شده‌ی کارآنالیز شد، حمایت اجتماعی به عنوان عامل حفاظتی قوی در برابر ایجاد دیابت ظاهر شد و روشن شد افراد حمایت شده به طور قابل‌توجه کمتر ازهمکاران بدون حمایت خود دچار قند می‌شوند.
بارکاری نیز با ایجاد بیماری در ارتباط بود به طوری که وجود احساس کاربیش ازحد یا کار کمتر از میزان لازم سبب افزایش احتمال ایجاد دیابت می‌شد.
این نتایج بعضی از آثار منفی محیط کاردرحال تغییر را نیز روشن می‌دارد که طی آن کارگران بیش از گذشته، ساعات بیشتری را درمحیط کار می‌گذرانند.
به غیراز ساعاتی که درمحل کارصرف می‌شود، اکنون تکنولوژی این امکان رافراهم آورده که افراد مدام با هم در ارتباط باشند و درنتیجه بر میزان انتظارات افزوده شده واین موضوع پیش آمده که کار در ساعات غیر کاری تکمیل خواهد شد و درنهایت بارکاری افزایش خواهد یافت. این امر هزینه‌یی سنگین بر سلامت خواهد داشت.
یکی ازجالب‌توجه‌ترین یافته‌های این بررسی آن است که بارکاری بسیار کم نیز مانند بارکاری بسیار زیاد صدمه می‌زند. این یافته ثابت می‌کند که کاهش فاحش بارکاری کارگری که زیاد کار می‌کند دارای آثار مطلوبی نیست. کارگری که بارکاری زیادی دارد دچار استرس می‌شود ولی همین کارگر برای آنکه از شغل خود رضایت داشته باشد باید در وی حس‌چالش به وجود آید.
پیشنهاد شده‌است کارفرمایان بریافتن تعادل درست براساس بارکاری تمرکز کنند و راهی بیابند تا بتوانند کارگران خود را در به دست‌‌آوردن حمایت لازم اجتماعی مطمئن سازند چه این حمایت درزمینه‌ی شبکه‌ی حمایت عاطفی، تمجید ازکارگر به خاطر انجام خوب کار وچه یافتن راه‌هایی برای بهبود ارتباط با دفترکارگاه باشد.
برگرفته‌از:
Journal of Occupational Health Psychology 2013 May 13
ثبت نظر