یک سیستم گسترده رهایش انسولین extended insulin release شامل ژل تزریقی نانو ذرات، شاید روزی به بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 کمک کند تا بتوانند بیماری را تدبیر نمایند به نحوی که لازم نباشد دائماً قند خون خود را کنترل نموده و به خود انسولین تزریق کنند.
این انسولین که درانستیتوی تکنولوژی ماساچوست (MIT) آمریکا طرح‌ریزی شده است به نحوی است که وقتی وارد بدن شد، نانوذرات موجود غلظت گلوکز خون راحس کرده و به طور خودکار مقدارمتناسبی انسولین ترشح می‌کنند تا قند خون در سطح مناسبی حفظ شود.
درگزارش این بررسی که درشماره‌ی2 ماه مه‌ی2013 درنشریه‌ی ACS Nano انتشار یافته آمده است: انسولین واقعاً مؤثر است ولی اشکال در این است که بیمار همیشه هم نمی‌تواند مقدارمناسب انسولین را تزریق کند اما با این سیستم طراحی شده‌ی گسترده رهایش مقدار داروی ترشح شده با نیاز بدن متناسب است.
دراین گزارش درمورد این نانوژل ونحوه‌ی آزمودن آن درموش‌ها ذکر شده است.
پژوهشگران امیدوارند که با استفاده از این سیستم یا چیزی شبیه آن، روزی بتوان کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 را بهبود بخشید و از سوراخ کردن نوک انگشتان برای تعیین میزان قند خون و تزریق مداوم انسولین برای کاستن از قند خون جلوگیری کرد.
درواقع، این ناتوژل برای کارکردن شبیه یاخته‌های جزایر لوزالمعده طرح‌ریزی شده و با ترشح انسولین و هورمون‌های دیگر، میزان گلوکز را درحد مناسبی نگاه می‌دارد. یاخته‌های جزایر لوزالمعده دربیماران مبتلا به دیابت نوع1 ازبین می‌روند.
این نخستین بار نیست که پژوهشگران درتلاش خود سیستم «لوزالمعده‌ی مصنوعی» طرح‌ریزی کرده‌اند که درپاسخ به میزان گلوکز به طور خودکار، انسولین و سایر هورمون‌ها را به بدن می‌رساند.
سیستم‌های دیگری نیز با استفاده از پمپ انفوزیون به همین منظور ساخته شده است. به عنوان مثال، چندی پیش، درسال جاری، پژوهشگران درمونرال کانادا موفقیت خود را در استفاده از لوزالمعده‌ی مصنوعی با دو هورمون گزارش کردند. این سیستم با استفاده از الگوریتم دوزینگ هوشمند کارمی‌کند.
طی یک رویکرد دیگر برای اندازه‌گیری و واکنش‌به میزان گلوکز از هیدروژل استفاده شده است ولی عکس‌العمل این رویکرد آهسته‌و یا فاقد قدرت مکانیکی است وبه ترتیب درموارد غیر لازم سبب نشت انسولین می‌شود.
با این نانوژل، گروه پژوهشگران MIT تصور می‌کنند که می‌توانند یک سیستم زیست‌سازگاری طرح‌ریزی کنند که پرقدرت بوده وآسان‌تر مورد استفاده قرارگیرد و نسبت به تغییرات قند خون سریع‌تر عکس العمل نشان دهد.
نانو شبکه‌ی قابل تزریقی که به گلوکز و آزاد شدن انسولین عکس‌العمل می‌کند. نانوتکنولوژی حوزه‌ی علمی جدید است که همراه آموختن دانشمندان درزمینه‌ی نحوه‌ی شکل‌دادن ماده درمقیاس اتمی و ملکولی، موادی با خواص کاملاً متنوع وجدید به وجود می‌آید.
نانوژلی که توسط گروه MIT به وجود آمده«شبکه‌ی پلی‌مری قابل تزریقی است که درمجاورت اسید تجزیه می‌شود» وازهر جهت به شکل خمیر دندان است. در این نانوژل، آمیزه‌یی ازنانو ذرات با بار مخالف وجود دارد که یکدیگر را جذب می‌کنند. این حالت سبب درکنار هم ماندن ژل می‌شود وازپراکنده‌شدن نانو ذرات در بدن جلوگیری می‌نماید.
برای آنکه این نانوژل در برابر افزایش اسیدیته‌عکس‌العمل نشان دهد، ازدکســــتــــــران، یک پلی ساکارید تعدیل شده استفاده شده است. هرنانو ذره‌ی درون این ژل، کره‌های دکستران را نگاه می‌دارد که با انسولین و یک آنزیم باردار شده است که گلوکز را به اسید گلوکونیک تبدیل می‌کند.
ملکول‌های گلوکز به آسانی وارد ژل شده و درآن انتشار می‌یابند. به این ترتیب وقتی میزان گلوکز بالا است، مقدار زیادی گلوکز وارد ژل شده وسبب برافروخته شدن شعله‌ی رهایش آنزیمی می‌شود که گلوکز را به اسید گلوکونیک تبدیل می‌کند. این افزایش اسیدیته، رهایش انسولین را کلید می‌زند.
پژوهشگران در آغاز این نانوژل را با استفاده از مقادیر متفاوت گلوکز در لوله‌ی آزمایش آزمودند وثابت شد که این نانوژل دارای عکس‌العمل وانسولین آزاد می‌کند. وقتی این نانوژل درموش‌های زنده آزموده‌شد، دریافتند که یک تزریق نانوژل، گلوکزخون را به مدت 10 روزطبیعی نگاه می‌دارد. یعنی یک تزریق نانوشبکه‌ی به وجود آمده سبب تسهیل ثبات گلوکز خون درحالت نورموگلیسمیک (کمتر از 200 میلی‌گرم دردسی لیتر) به مدت 10 روز می‌شود.
ازآنجا که این نانوژل اساساً ازپلی ساکاریدها ساخته شده، درنتیجه زیست‌سازگار است و درنهایت در بدن تجزیه می‌شود.
درحال حاضر این گروه MIT که یک ایرانی به نام دکتر امید ویسه را با خود همراه دارد می‌خواهد تغییراتی دراین ژل به وجود آورد تا سرعت عکس‌العمل ژل درپاسخ به تغییرات میزان گلوکز بالا رود. یعنی می‌خواهند کاری کنند تا سرعت این ژل شبیه سرعت یاخته‌های جزایر لوزالمعده شود تا به محض حس بالا رفتن میزان قند، با سرعت بسیار انسولین آزاد نماید.
ثبت نظر