انسولین اولترالانگ

ترس از هیپوگلیسمی، یکی از آثار بالقوه ناگوار درمان با انسولین دردیابت نوع1و دیابت پیشرفته‌ی نوع 2، ممکن است سبب اختلال درکنترل تهاجمی قند خون شود.
بعضی موارد هیپوگلیسمی شبانه را می‌توان به تراز نوسانی انسولین‌های بازال موجود مرتبط دانست.
 انسولین دگلودک degludec insulin یک انسولین با اثر بسیار طولانی ultralongacting insulin است که هنوز توسط FDA درآمریکا مورد تأیید قرارنگرفته است.
 عمرنیمه‌ی این انسولین بیشتر از 25ساعت است که خود دو برابر عمرنیمه‌ی انسولین گلارژین (Lantus) است.
پژوهشگران دوکارآزمایی یکسان غیرانتخابی یک ساله با حمایت مالی صنعت انجام داده‌اند که شامل 629 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 و 744 بیمار مبتلا به دیابت نوع2 بوده است وطی آن انسولین دگلودک با انسولین گلارژین درجیره‌‌های انسولین پایه‌ی لقمه basal-bolus مورد مقایسه قرارگرفته بود.
درهر دوکارآزمایی، ازطرح درمان تا هدف treal-to-target برای به حداقل رساندن اختلاف در تأثیر میان گروه‌ها و تمرکز بر پیامدهای ایمنی ازجمله هیپوگلیسمی استفاده شده بود.
دوز روزانه‌ی انسولین دگلودک یا انسولین گلارژین برحسب تراز گلوکز ناشتای70 تا90 میلی‌گرم دردسی‌لیتر پلاسما عیاربندی شده بود (با وجودی که بسیاری از بیماران به این هدف تهاجمی نرسیدند).
برحسب دوز انسولین بازال، سه یا چهار دوز انسولین لقمه مشخص شد. تمامی بیماران دارای تراز هموگلوبین گلیکوزیله‌ی کمتر از   ۱۰/۰٪ بودند و قبلاً با انسولین درمان می‌شدند.
به بیماران دیابتی نوع 2 اجازه داده شد مصرف پیش از کارآزمایی متفورمین،پیوگلیتازون یا هر دو را ادامه دهند.
 درهر دو کارآزمایی، متوسط کاهش تراز HbA1c، ظاهراً در هر دو گروه یکسان بود.
 هیپوگلیسمی شبانه به صورتی چشمگیر با انسولین دگلودک نسبت به انسولین گلارژین دردیابتی‌های نوع 1 و نوع2 کمتر اتفاق می‌افتاد (به ترتیب 4/4 در برابر ۵/۹ و ۱/۴ در برابر۱/۸رویداد به ازای هر بیمارـ سال).
 دربیماران دیابتی نوع2، تعداد کل رویدادهای هیپوگلیسمی (۱۱/۱ دربرابر۱۳/۶ به ازای هر بیمارـ سال) با انسولین دگلودک به طور قابل توجه کمتر از انسولین گلارژین بود.
Lancet 2012 Apr 21;379:1498
دراین دوکارآزمایی، قریب90٪ رویدادهای هیپوگلیسمی درطول روز بروز کرده بود، یعنی وقتی که هیپوگلیسمی احتمالاً و اصولاً به غذا و لقمه‌های انسولین وابسته است.
 در صورتی که انسولین دگلودک به حد تأیید تنظیم‌شده برسد، باید در انتظار نشست تا مشخص شود این کاهش ضعیف هیپوگلیسمی شبانه بازهم قابل تکرار خواهد بود و آیا ازنظر بالینی درانجام امورطبی اهمیت دارد.
اگزناتایدexenatide هم انسولینی است که یک بار در هفته تجویز می‌شود.
پیش ازاین نتایج یک کارآزمایی غیر انتخابی 26 هفته‌یی با حمایت کارخانه‌گزارش شده بود که طی آن پژوهشگران اگزناتاید زیر جلدی یک بار درهفته (Bydureon،2 میلی‌گرم) و انسولین گلارژین1 بار در روزLantus) را در456 بیمار (سن متوسط 58 سال) دچار دیابت نوع2 به مدت طولانی مقایسه کرده بودند.
تمامی بیماران از داروهای آنتی‌دیابتی خوراکی استفاده می‌کردند ومیزان هموگلوبین گلیکوزیله بین 7 و 11٪ بود (متوسط ۸/۳٪).
Lancet 2010 375:2234
درطول این بررسی، انسولین گلارژین آنچنان عیاربندی شد که تراز گلوکز ناشتا به کمتر از 100میلی‌گرم در دسی‌لیتر برسد و متفورمین هم ادامه یافت و برحسب نظر پزشکان درمان کننده سولفونیل اوره هم مورد استفاده قرارگرفت. اکنون ، پژوهشگران نتایج بررسی درازمدت‌تری راگزارش کرده‌اند.
درهفته‌ی‌84، متوسط دوز انسولین گلارژین 35 واحد بود.
متوسط میزان HbA1c با اگزناتاید برابر‌۷/۱٪ و با انسولین گلارژین برابر‌۷/۳٪ بود.
مصرف‌کنندگان اگزناتاید به طور متوسط ‌۲/۱ کیلوگرم وزن خود را ازدست داده بودند و مصرف کنندگان انسولین گلارژین به طور متوسط ۲/۴ کیلوگرم افزایش وزن داشتند.
هیپوگلیسمی با اگزناتایدبه طور چشمگیری کمتر ازانسولین گلارژین اتفاق افتاد ولی رویداد هیپوگلیسمی درهیچیک از گروه‌ها به پیدایش ناخودآگاهی منتهی نشد و یا به کمک شخص دیگری نیز نیافت.

Diabetes Care 2012 Apr;35:683

برتری اگزناتاید یک بار درهفته نسبت به انسولین گلارژین درمیزان کمتر بروز هیپوگلیسمی و۴/۵ کیلوگرم اختلاف وزن است.
اما، اختلاف اندک درمیزان HbA1c ازنظر بالینی اهمیت ندارد.
اگزناتاید یک بار درهفته که اخیراً وارد بازار شده، سه برابرقیمت 35 واحد دوز روزانه‌ی انسولین گلارژین می‌ارزد وهر دو انسولین بسیارگران‌تر از انسولین NPH می‌باشند.
سرانجام، باید گفت که درمورد آثار مشابه با متفاوت اگزناتاید و انسولین طویل‌الاثر بر پیامدهای میکرووماکروواسکولار داده‌هایی در دست نیست.