احتمال پس‌زدن عضو پیوندی و پادتن‌های خونی

 وجود برخی‌از انواع پادتن‌های خاص ممکن‌است نیاز به روش درمانی تهاجمی ضد پس‌زدن عضو را نشان‌دهد.

(aggressive anti- rigection theropy) در بین گیرنده‌های پیوند کلیه، مدت کوتاهی پس‌از عمل پیوند احتمال پس‌زدن عضو در بیمارانی‌که غالباً حامل پادتن‌های HLA خاص دهنده‌ی Ig3 بودند، بیشتر بود (روزودس) پس‌زدن عضو در بیمارانی‌که غالباً حامل پادتن‌های IgG4 بودند مدت‌ها پس‌از عمل پیوند رخ‌می‌داد (ردویروس). نوع آنتی‌بادی غالب موجود در خون بیماران گیرنده‌ی عضو پیوندی ممکن‌است احتمال وقوع پس‌زدن عضو را نشان‌دهد.

یافته‌های فوق به پزشکان کمک می‌کند تا بیمارانی را که برای حفظ سلامت عضو جدیدشان نیازمند درمان‌های تهاجمی هستند، شناسایی‌کنند.

افرادی‌که کلیه، قلب یا ریه پیوندی دریافت می‌کنند اغلب در برابر بافت بیگانه پاسخ ایمنی به شکل پادتن‌هایی ایجاد می‌کنند که به آنها پادتن‌های HLA خاص فرددهنده (donor- specific HLA antibodies) اطلاق می‌شود.

برخی بیماران ممکن‌است به دلیل اینکه در معرض فرآورده‌های خونی یا پیوندهای قبلی قرارگرفته‌اند، پیش‌از پیوند نیز این پادتن‌ها را داشته‌باشند. اگرچه وجود پادتن‌های HLA خاص دهنده در بیماران معمولاً نشانه‌ی خوبی نیست ولی همه‌ی بیمارانی‌که حامل این پادتن‌ها هستند، پیامد (outcome) نامطلوبی را تجربه نمی‌کنند.

با همکاری دو مرکز پیوند در فرانسه و آمریکا، محققان بررسی را برای تعیین بیشترین درصد خطر از‌دست‌دادن عضو پیوندی بر‌اساس ویژگی‌ها و عملکرد پادتن‌های HLA خاص ـ فرددهنده، طراحی کردند و دریافتند که وجود پادتن‌های HLA خاص ـ دهنده، که به‌نام زیر طبقه‌های (IgG3 subclasses و IgG4 نامیده می‌شوند، با الگوهای مشخص آسیب‌های وارده به‌واسطه‌ی پادتن به عضو پیوندی همبستگی دارد. مدت کوتاهی پس‌از پیوند احتمال پس‌زدن عضو در بیمارانی‌که غالباً حامل پادتن‌های HLA خاص دهنده به‌نام IgG3 بودند (eahy rejection)، بیشتر بود. پس‌زدن عضو در افرادی‌ که غالباً حامل پادتنهای IgG4 بودند، مدت‌ها پس‌از عمل پیوند رخ‌می‌داد(jectien).

بررسی‌ها در آینده به شناسایی بیمارانی‌که برای جلوگیری‌، ازدست‌رفتن عضو پیوندی نیازمند اقدام باشند، کمک‌کرده و همچنین، روشن خواهد شد که چرا به ‌نظر‌می‌رسد برخی بیماران نتایج خوبی را در پیوند عضو حفظ می‌کنند درحالی‌که بیماران دیگر در حضور پادتن‌های HLA درحال گردش خاص فرددهنده تخریب سریع عضو پیوندی را نشان‌می‌دهند و این یافته‌ها می‌توانند به مشاوره‌ی بیماران و احتمالاً اجتناب از روش‌های گران‌قیمت ایمنی‌درمانی جهت کاهش آنچه به‌نظر پادتن‌های HLA خاص فرددهنده بسیار بی‌خطر (largely bonign) بنظر می‌رسند، کمک بزرگی نمایند.