طی بررسی صورت‌گرفته در مجله‌ی PLOS Medicine برنامه‌های واکسیناسیون وبا، با استفاده از تک‌دوز واکسن در‌مقایسه با واکسیناسیون با استفاده‌ی دو دوز واکسن طی دو‌هفته‌ی جداگانه را پشتیبانی می‌کند و محققان به ارزیابی تعداد افراد زنده‌ای که ممکن‌است با یک دوز واکسن و با‌سرعت بیشتر، در جمعیت بزرگ‌تری در‌مقایسه با مجوز بین‌المللی پروتکل دو دوز، نجات می‌یابند، پرداختند: آنها حداقل کارآیی نسبی اثربخشی واکسن تک‌دوز را محاسبه‌کرده و پی بردند که تک‌دوز، مؤثرتر از دو دوز است. آنها پایه‌ی این تحلیل را با قرار دادن در مدل‌های ریاضی اپیدمی وبا قرار‌دادند و از داده‌های شیوع بیماری وبا در هائیتی، زیمبابوه و گینه‌ی‌نو برای نشان‌دادن نتایج خود استفاده‌کردند و تخمین‌می‌زنند که یک دوز واحد واکسن نیاز به ۳۵ تا ۵۶ درصد تأثیر دو دوز را برای پیشگیری تعداد مشابه یا مرگ‌و‌میر بیشتر دارد. جالب توجه است این آستانه هنگامی‌که واکسیناسیون در یک همه‌گیری به تعویق افتد، کاهش می‌یابد.
برای مثال، در‌سال2010 شیوع وبا در پورتو‌پرنس هائیتی، به بیش‌از ۱۱۹/۰۰۰ مورد مبتلا به وبا رسید. محققان تخمین‌زدند که برنامه‌ی واکسیناسیون تک‌دوز در نیمی‌از جمعیت ۷۸۰۰۰ تَنی از مرگ ۷۳۸ انسان پیشگیری‌کرد.
اگر ذخایر واکسن وبا بی‌حد و حصر بود (ذخایر کنونی جهان کمتر‌از ۲میلیون دوز است) کسی نمی‌توانست چنین تصمیم‌گیری‌های دشواری را در‌مورد تغییر سیاست واکسیناسیون مطابق با دستورالعمل‌های بالینی بگیرد و با این‌حال، در شیوع بیماری وبا پس از بلایای طبیعی هنگامی‌که شرایط بهداشتی طبیعی (Normal Sanitation) از کنترل خارج شده است، تصمیم‌گیری‌های دشوار برای نجات جان بسیاری از انسان‌ها تا‌حد ممکن نیاز است. به‌هنگام استفاده از یک تک‌دوز ممکن‌است حفاظت کمتری برای کسانی‌که واکسینه شدند برقرار شود؛ در‌صورتی‌که اگر به‌طور واقعی در معرض وبا باشند، روش تک دوز با سرعت بیشتر تعداد افراد زیادتری را نسبت به وبا ایمن می‌کند و در‌نهایت مردم بیشتری نجات‌می‌یابند. پیامدهای آن ممکن‌است ارزیابی مجددی در سیاست‌های واکسیناسیون در پاسخ به شیوع بیماری وبا در شرایط بحرانی که در‌آن خطر ابتلا به وبا بالا و دوزهای واکسن موجود محدود است را ایجاب نماید.
ثبت نظر