افرادی‌که از درد‌کمر رنج می‌برند، به‌منظور بهبود نسبی درد خود بیشتر به تزریق نخاعی (اپیدورال) کورتیکوستروئید روی می‌آورند. اما طبق بررسی‌های جدید، این روش در درازمدت تأثیر زیادی بر از‌بین‌بردن درد نخواهد داشت و تزریق اپیدورال کورتیکوستروئید در بیماران مبتلا به رادیکولوپاتی یا استنوز نخاعی، (تنگی کانال نخاعی) کاهش مؤثری در درد ایجاد نمی‌کند.
کمر درد یکی‌از عوامل اصلی ناتوانی در‌سراسر جهان است. در آمریکا، حدود نیمی‌از همه‌ی کارگران اقرار می‌کنند که هر‌سال نشانه‌های کمردرد را تجربه می‌کنند و تقریباً ۸۰ درصد از ما در مقطعی از زندگی خود به مشکلات کمر (Back problem) دچار می‌شویم.
درمان اولیه‌ی کمردرد گزینه‌های غیرجراحی را شامل می‌شود، ازجمله داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) و داروهای مخدر مخصوص درد (Narcotios) و سایر درمان‌های غیرجراحی عبارتنداز: تزریق‌های اپیدورال کورتیکوستروئید که مستقیماً در فضای اپیدورال در نخاع تزریق می‌شوند و این نوع تزریق از‌طریق کاهش التهاب اثر نموده و درد را تسکین می‌دهد و معمولاً برای رادیکولوپاتی (التهاب ریشه‌ی اعصاب نخاعی) یا استنوز نخاعی (تنگی کانال نخاعی) استفاده می‌شوند که هر‌دو، درد‌کمر را به‌صورت گسترده ایجاد می‌‌نمایند.
با‌وجود اینکه بررسی‌های زیادی تأثیرگذاری اینگونه تزریق در کمردرد را زیر سؤال برده‌اند ولی استفاده از این شیوه برای این بیماری‌ها همچنان رو‌به افزایش است.
حال برای این منظور محققان به بررسی تأثیر درازمدت و کوتاه‌مدت تزریق اپیدورال کورتیکوستروئید روی افراد مبتلا به رادیکولوپاتی یا استنوز نخاعی پرداخته و سپس وضعیت بیماری آنها را با افرادی‌که دارونما به آنها تزریق شده بود مقایسه کردند.
هرچند در افراد مبتلا به رادیکولوپاتی این تزریق‌ها درمقایسه با دارونما کاهش درد سریع‌تری را در بیماران ایجاد می‌کنند، اما این تأثیر ناچیز و کوتاه‌مدت است، ضمناً این درمان در درازمدت مانع از نیاز بیمار به جراحی نخواهد‌شد و در بیماران مبتلا به استنوز نخاعی تزریق‌های اپیدورال کورتیکوستروئید درمقایسه با تزریق دارونما هیچ کاهش درد قابل‌توجهی را ایجاد نمی‌کند (بی‌تأثیر است).
روش‌های تزریق استفاده‌شده که با استفاده از Imaging، ترانس‌فورامینال(Transforaminal)، بین تیغه‌ی مهره‌ای (Interlaminar)و در ناحیه‌ی دم اسب (Caudal) انجام می‌شود بسته به نوع یا دوز کورتیکوستروئید، انتخاب بیمار مناسب، روی نتایج درمان تأثیر ندارند و بدون در‌نظر‌گرفتن نحوه‌ی دسته‌بندی داده‌ها و اینکه از این بین چه گروهی از داده‌ها انتخاب‌شده باشند، نتایج همواره یکسان بودند.
تزریق کورتیکوستروئید به‌ندرت عوارض‌جانبی شدیدی به‌دنبال دارد ولی از عوارض‌جانبی خفیف آن می‌توان از خونروی، لخته‌شدن خون و آزردگی ریشه‌ی عصب نام‌برد.
کورتیکوستروئیدها قاعدتاً باید التهاب و تورم ناشی از التهاب را کاهش دهند. شاید به این دلیل بی‌اثر هستند که التهاب در بیشتر بیماران دچار کمردرد، عامل مهمی محسوب نمی‌شود.
همچنین ممکن‌است که بیماران با درمان یا بدون‌درمان، باگذر زمان بهبود یابند و در‌نهایت اینکه در درمان کمردرد دارونماها تأثیر بسزایی دارند. بیماران باید از گزینه‌های درمانی جانشین آگاه شوند.
بیماران باید از گزینه‌های جانشین اطلاع داشته باشند که طیفی وسیع از یک مسکن ساده مثل استامینوفن یا NSAIDs، نرمش و درمان‌های غیردارویی مانند دستکاری مهره‌ها (Manipulation)، ماساژ، طب‌سوزنی و غیره تا جراحی را شامل می‌شوند (در‌صورتی‌که ثابت شود جراحی به نفع بیمار است). برای برخی‌از بیمارانی که درمان‌های غیرتهاجمی را آزموده‌اند و به جراحی علاقه ندارند، ممکن‌است مزایای کوتاه‌مدت و موقت نیز ارزشمند باشند. در استنوز نخاعی، امروزه شواهد موجود هیچ مزیتی را برای تزریق نشان‌نمی‌دهد. بنابراین بهتر است در‌این‌حالت گزینه‌های جانشین فوق‌الذکر مدنظر قرار‌گیرند.
گروه دیگری از محققان نیز یافته‌های فوق را مورد انتقاد قرارداده‌اند و معتقدند روش‌هایی که در‌این بررسی مورد ارزیابی قرارگرفته‌اند از کیفیت پایینی برخوردار هستند و کاربرد مؤثری روی بیماران نمی‌تواند داشته‌باشند.
اما آنها به این مسأله اشاره می‌کنند که هدف از تزریق اپیدورال کورتیکوستروئید، بهبود کوتاه مدت شناسه‌ها و بهبود کیفیت زندگی بیمار می‌باشد و نه ارائه‌ی یک درمان درازمدت و این مسأله مطرح می‌گرددکه این درمان نباید به‌عنوان تنها راه‌حل (Isolated therapy) استفاده شود.
ثبت نظر