درماتیت‌کهیریUrticarial dermatitis (باکوته‌نوشت UD) نخستین‌بار به‌سال 2006 تعریف شد. این بیماری با پاپول‌های اریتماتوی خارش‌دار و صفحاتی شبیه کهیر بروز می‌کند ولی بیش‌از 24ساعت برجای می‌ماند. احتمال دارد این حالت با ضایعات اکزمایی همراه باشد. در نمونه‌های بیوپسی، طبقه‌ی شاخی پوست طبیعی است و حداقل حالت اسفنجی‌شدن spongiosis وجود دارد و التهاب لنفوسیتی دور عروق با ائوزینوفیل در درم پاپیلر دیده می‌شود. ممکن‌است نوتروفیل هم در‌محل موجود باشد. یک بررسی مشروح در بیماران مبتلا به UD تأیید‌شده با بیوپسی و نشانه‌های بالینی انجام شده است.
مصنفان این بررسی به‌صورت گذشته‌نگر ارزیابی‌های بالینی و آزمایشگاهی و تشخیص نهایی را در 146بیمار دارای تشخیص بالینی UD ارزیابی کردند. متوسط سن و مدت بیماری در زمان مراجعه به‌ترتیب60 و یک‌سال بود. 60٪ بیماران خانم بودند درقریب به تمامی بیماران ضایعات تنه وجود داشت و دربسیاری، اندام‌های انتهایی گرفتار بود. در 70 بیمار، تشخیص نهایی UD بود (40 بیمار با شناسه‌های بالینی و آسیب‌شناختی بافتی). تشخیص در باقی بیماران به‌صورت درماتیت،کهیر، واکنش‌دارویی، پمفیگوئید بولو، درماتیت‌آتوپیک، درماتیت‌تماسی، گال، پاپول‌های خارش‌دار کهیری و پلاک‌های بارداری و سایر موارد ذکر شده بود. درمیان بیماران که دارای تشخیص‌نهایی UD بودند، ظرف 4ماه بعد‌از شروع UD ،4نفر دچار بدخیمی تازه و 18٪ دچار بیماری اتوایمون (آرتریت روماتوئید، هپاتیت اتوایمون، بیماری کرون، اسکلروز مولتیپل و ویتیلیگو) بودند. درمان شامل آنتی‌هیستامین‌های خوراکی، کورتیکوستروئیدموضعی، فتوتراپی با باند باریک اشعه‌ی فرابنفش، پردنیزون و مهارکننده‌های موضعی کلسی‌نورین Calcineurin بود. روشهای درمانی متعدد و متنوع بود و مدت‌های مختلف پیگیری سبب‌شده بود به دشواری بتوان پاسخ به درمان را مشخص نمود ولی نیمی از بیماران نسبت به درمان، پاسخی نداشتند.
J Am Acad Dermatol 2014 Feb
ثبت نظر