سدهای درمان رزاسه

سد اپیدرمی در رزاسه دچاراختلال می‌شود. برای آنکه مشخص شود آیا این اختلال سد درپوست غیر‌از صورت نیز به‌وقوع می‌پیوندد، محققان میزان از‌دست‌رفتن آب از راه اپیدرم(TEWL) وهیدراسیون طبقه‌ی شاخی (SCH) در ساعد و لایه‌ی نازولابیال 28‌بیمار مبتلا به رزاسه‌ی اریتماتو تلانژیکتاتیک، 31‌بیمار دچار درماتیت آتوپیک (AD) و 32‌شاهد سالم تطبیق داده شده را اندازه‌گیری کردند.
در لایه‌ی نازولابیال، TEWL در 28‌بیمار رزاسه بالاتر و SCH پائین‌تر از شاهدان بود. در پوست ساعد بیماران رزاسه، میزان TEWL و SCH طبیعی بود و این حدس را به وجود می‌آورد که نقص سدی در رزاسه موضعی و محدود به پوست مبتلا است. در بیماران AD میزان TEWL بالاتر از بیماران رزاسه یا افراد سالم و میزان SCH در پوست ساعد و لایه‌ی نازولابیال پائین‌تر و نیز IT در بازو پائین‌تر بود.
آیا پوست بیماران دچار رزاسه در واقع نسبت به آغالنده‌ها تأثیرپذیرتر است؟ ظاهراً و حداقل در نقاط دوردست، خیر. محققان آستانه‌ی آغالش جلدی (IT) را در غلظت‌های متفاوت سدیم لوریل سولفات (SLS) در تمام افراد تجربی آزمودند. روی سطح داخلی بازو به‌مدت 4‌ساعت SLS به‌صورت پچ با غلظت 20، 10، 5، 2/5، 1، 0/5 و 0/1% گذاشته شد. 24ساعت بعداز پایان آزمون پچ، از کمترین غلظت SLS برای ایجاد اریتم هموژن جهت محاسبه‌ی IT استفاده شد. ITهای جلد طبیعی بازو در بیماران رزاسه و شاهد با‌هم اختلافی نداشت. پوست اریتماتو تلانژیکتاتیک صورت آزموده نشد. در ساعد و در لایه‌ی نازولابیال در بیماران دچار AD خفیف تا متوسط اختلال سد اپیدرمی مشاهده شد.

EXP Dermatol 2013 Nov