ایزوپروستان پلاسما و پیری پوست

یکی ازمکانیسمهای اصلی پیری در پوست به فرایندهای اکسیداتیو نسبت داده می‌شود. تعیین جزئیات و عناصر فرایند اکسیداتیو درارگان‌های بدن انسان مشکل است. یکی از مهمترین روش‌ها، بررسی میزان ایزو پروستان پلاسما است که در واقع بارتابی از فرایندهای اکسیداتیو درارگان‌های غیرپوستی است.
هدف: تعیین اینکه بین پیری پوست انسان و میزان ایزوپروستان پلاسما به خصوص پروستاگلاندین F2a و iso PGF2aا-8 ارتباطی وجود دارد یا نه. درضمن متغیرهای دیگر، مانند شاخص توده‌ی بدن، قرارگرفتن در معرض نور ماورای بنفش، رژیم غذایی، دارو، استفاده از مکمل‌ و میزان استرس که با این گزینه تداخل دارند، کنترل شدند.
روش‌ها: این بررسی توسط 4 درماتولوژیستی که  از اهداف بررسی اطلاعی نداشتند انجام شد و میزان پلاسمایی ایزوپروستان برای تعیین پیری پوست در 46 خانم سالم و غیرسیگاری در محدوده‌ی سنی45تا60 اندازه‌گیری شد.
 یافته‌ها: میزان ایزو پروستان PGF2A و iso PGF2aا-8 در آنهایی که به پیری پوست مبتلا بودند نسبت به آنهایی که پوست جوانتری داشتند، بالاتر بود. نتایج حتی وقتی متغیرهای مخدوش کننده نیز درنظر گرفته شدند،ازنظر آماری معنی‌دار بود(PA=A 0.03,PA=A.02.PGF2a,8-iso PGF2a).
نتیجه‌گیری: میزان ایزوپروستان به عنوان یک مارکر برای تعیین پیری پوست نیازمند بررسی‌های بیشتری است، بررسی‌هایی که گروه شاهد نیز داشته باشند.