بیماری اتوایمون بعد از سایکوز

مقالات متعدد انتشار یافته حاکی از آن است که بیماری‌های اتوایمون خطر بروز شیزوفرنی و روان‌پریشی‌های مرتبط با آن را سبب می‌شوند. بخشی از این امر به جریان‌های التهابی و عفونت‌ها نسبت داده می‌شود که سبب ایجاد دشواری‌های عصبی روانپزشکی می‌شوند. طی انجام یک بررسی که در نوع خود اولین است و بخشی از آن توسط صنعت مورد حمایت قرار گرفته است، برای یقین به این مسأله که عکس این مورد هم صادق است، یعنی آیا شیزوفرنی و سایکوزهای وابسته احتمال بروز نابسامانی‌های اتوایمون متعاقب را فراهم می‌آورند، پژوهشگران از داده‌های ثبت‌شده در دانمارک استفاده نمودند. در این بررسی 30نوع نابسامانی اتوایمون مورد بررسی قرار گرفته بود (39364 بیمار مبتلا به سایکوزهای شبیه شیزوفرنی از 1987 (با سن 10سال) تا 2010 و ۱۴۲/۳۲۸بیمار مبتلا به بیماری اتوایمون).
دچاربودن به سایکوز شبیه شیزوفرنی، خطر تشخیص یک یا چند بیماری جدید اتوایمون را می‌افزود. تعداد 9نابسامانی شناسائی‌شده بود. بالاترین خطر با آنتی‌بادی‌های واکنشی مغز و به ویژه هپاتیت اتوایمون، سندرم گیلن باره، اسکلروز مولتیپل و دیابت نوع1 همراه بود. این احتمال در مورد کمبود اولیه‌ی آدرنوکورتیکال، کم خونی وخیم، سیروز صفراوی اولیه، بیماری کرون وپسوریازیس افزایش یافته بود. سابقه‌ی خانوادگی شیزوفرنی با خطر افزایش‌یافته‌ی اندک بیماری اتوایمون همراه بود. طی بررسی مقایسه‌ای، نابسامانی دو قطبی با سایکوز نیز افزایش خطر بیماری اتوایمون را نشان می‌داد.

Am J Psychiatry 2013 Oct16