بی‌قراری و پرخاشگری در افراد مبتلا به دمانس بسیار شایع است و با ناراحتی برای بیماران و مراقبانشان، احتمال بالای بستری‌شدن در بیمارستان و پیشروی سریع به سوی دمانس شدید و مرگ همراه است.
مداخلات غیردارویی، به‌عنوان روش اول درمان توصیه می‌شوند اما بسیاری از بیماران نمی‌توانند به این مداخلات پاسخ مناسبی نشان‌دهند و باوجود تجویز انواع زیادی از داروهای روانگر (Psychotropic Drugs) برای درمان بی‌قراری، نگرانی‌ها درخصوص ایمنی و اثربخشی نسبتاً کم و یا اثبات‌نشده‌ی این داروها، استفاده از آنها را محدود ساخته است.
دریک ارزیابی روی بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر محتمل (Probable Alzheimer) که داروی ترکیبی دکسترومتورفان و کینیدین دریافت‌کرده بودند، درمقایسه با بیمارانی‌که دارونما مصرف‌کرده بودند، میزان بی‌قراری کمتری (از لحاظ وقوع و شدت نشانه‌ها) مشاهده شد.
ترکیـبی از داروهای دکسترومتورفان هیدروبروماید و کینیدین‌سولفات برای درمان اختلال خلق سودوبولبار (Pseudobulbar Affect) (یک نوع اختلال‌عصبی است که با بروز حملات عاطفی ناپایدار همچون گریه مشخص‌می‌شود) به تأیید رسیده‌است و شواهدی دال‌بر مزیت بالقوه‌ی این داروها برای درمان بی‌قراری این بیماران وجود دارد.
محققان در مرحله‌ی اول ۲۲۰بیمار را برای دریافت دکسترومتورفان و کینیدین (۹۳بیمار) یا دارونما (۱۲۷بیمار) به‌صورت‌تصادفی انتخاب‌کردند. در مرحله‌ی‌دوم، بیماران همچنان به مصرف دکسترومتورفان و کینیدین ادامه دادند. بیمارانی‌که دارونما مصرف‌می‌کردند، به‌وسیله‌ی نوع واکنشی که به این دارو نشان‌می‌دادند طبقه‌بندی شدند و مجدداً برای دریافت دکسترومتورفان و کینیدین (۵۹بیمار) یا دارونما (۶۰ بیمار) انتخاب شدند.
بررسی ترکیب مراحل۱ (تمام بیماران) و ۲ (بیماران غیر پاسخ‌دهنده به دارونما که به‌صورت تصادفی انتخاب شدند) نشان‌داد که میزان بی‌قراری (وقوع و شدت نشانه‌ها) به‌طور چشمگیری کاهش یافته است. بیماران تحت‌درمان با تنها دکسترومتورفان و کینیدین، به‌طور متوسط کاهش۵۱ درصدی درمیزان بی‌قراری از زمان شروع ارزیابی تا هفته‌ی دهم را نشان‌دادند (درمقایسه با ۲۶درصد برای بیماران تحت درمان با فقط دارونما).
عوارض‌جانبی شامل زمین‌خوردن (۸/۶درصد برای دکسترومتورفان+ کینیدین درمقابل۳/۹درصد برای دارونما)، اسهال (به‌ترتیب ۵/۹درصد دربرابر ۳/۱درصد) و عفونت مجاری ادراری (VTI) (به‌ترتیب ۵/۳درصد دربرابر ۳/۹درصد) بود. عوارض‌جانبی جدی در ۷/۹درصد از بیماران دریافت‌کننده‌ی دکسترومتورفان+ کینیدین درمقایسه با ۴/۷ درصد در بیماران دریافت‌کننده‌ی دارونما مشاهده‌شد. دکسترومتورفان+ کینیدین با اختلال‌شناختی (Cognitive Impairment) یا رخوت‌زایی (Sedation) همراه نبود.
محققان اظهارداشتند: «لازم است تا این یافته‌های اولیه در کارآزمایی‌های بالینی دیگر با مدت درمان طولانی‌تر انجام و به تأیید برسد».
باوجود آن‌که بررسی‌های بیشتری به‌منظور اثبات اثربخشی و ایمنی این روش درحال انجام است، دستیابی به اجماع قوی (Expert Consensus) بین بین‌المللی درخصوص اولویت‌بندی روش‌های درمانی برای درمان بی‌قراری در بیماران مبتلا به دمانس برای افزایش هماهنگی اقدامات پزشکی، اهمیت زیادی خواهد داشت. همچنین در‌این رویکرد باید بیمار و مراقبان بیمار را شرکت‌داده و نگرش آنها درخصوص ارزیابی خطر و همچنین مزایای استفاده از این روش‌های درمانی را نیز مدنظر قرار‌داد.
ثبت نظر