اگر این دارو درست مصرف شود، یکی‌از ایمن‌‌ترین عوامل سیستمیک برای درمان این بیماری است.
رتینوئید آسیترتین، تمایز کراتینوسیت را به حالت طبیعی برگردانده و اثرات ضد‌التهابی دارد. ۳۰سال است که این دارو به‌صورت سیستمیک برای درمان پلاک‌های مزمن پسوریازیس، اغلب در ترکیب با داروهای دیگر یا فتوتراپی و یا به‌تنهایی استفاده می‌شود. اثرات جانبی غیر‌قابل‌تحمل در دوز توصیه شده، گاهی بیمار را مجبور به ترک درمان می‌کند. محققان ایتالیایی، ایمنی و کارایی دوز پایین آسیترتین به‌صورت تک دارویی (مونوتراپی)را مورد یک بازبینی آینده نگرانه قرار‌داده‌اند.
آنها موارد ثبت‌شده‌ی ۴۶بیمار بزرگسال که میانگین امتیاز ناحیه‌ی پسوریازیس و شاخص شدت (PASI) آنها قبل‌از آسیترتین ۲۰ بود را (محدوده‌ی ۱۰تا۴۱) بررسی کردند. دوز روزانه‌ی اولیه ۱۰ میلی‌گرم آسیترتین به‌مقدار ۱۰میلی‌گرم در روز، هر‌دو هفته یک‌بار افزایش یافت تا دوزی که کمترین میزان اثربخشی را داشت (مقدار۵۰ میلی‌گرم در روز یا کمتر با کمترین اثرات‌جانبی، بیشترین اثربخشی را تولید کرد) به‌دست آمد. سپس دوز روزانه به‌تدریج کاهش یافت. استفاده از محصولات نرم‌کننده و مرطوب‌کننده نیز مجاز بود. ارزیابی در خط مبنا و با فاصله‌ی ۸تا۱۲هفته انجام شد.
در میانگین دوز روزانه ۲۲/۵میلی‌گرم در روز (محدوده‌ی۵/۲ تا ۴۸/۹) و متوسط دوره‌ی درمان ۱۵ماه، ۶۷/۳ درصد از بیماران در امتیاز PASI به بهبود ۷۵درصدی دست یافتند (PASI75) و ۸۹/۱ درصد از بیماران حداقل۵۰درصد بهبود یافتند (PASI 50). در زمان جمع‌آوری داده‌ها، ۱۳بیمار هنوز آسیترتین مصرف می‌کردند، اما ۳۳بیمار آن را کنار‌گذاشته بودند. حدود ۳۹درصد از بیماران، حداقل یک عارضه‌‌ی‌جانبی داشتند که بیشتر عوارض‌جانبی ملایم یا قابل تحمل بودند و نیاز به مداخلات درمانی نداشتند.
9.Borghi A et Acta Derm Venereal 2015 Mar
ثبت نظر