داروهای اعصاب و عوارض چشمی

تمام داروهای مؤثر بر سیستم عصبی می‌توانند اثر بدی روی چشم داشته باشند.

عوارض پیدا‌شده‌ی چشمی را می‌توان به 7 گروه اصلی تقسیم کرد:

1ـ ضایعات پلک‌ها

2ـ ضایعات قرنیه و ملتحمه

3ـ ضایعات عنبیه و مجاری عبور مایع داخل چشم

4ـ اختلال در تطابق

5ـ گلوکوم زاویه بسته

6ـ ایجاد کاتاراکت و رسوب پیگمانهای رنگی در قرنیه و عدسی

7ـ اختلال در ساختمان رتین.

ضایعات ایجاد‌شده در پلک‌ها و قرنیه و ملتحمه، بیشتر به‌علت مصرف فنوتیازین‌ها و لیتیوم می‌باشد. کلرپرومازین با دوز زیاد، به‌طور شایع باعث پیدایش رنگ‌دانه در پلک‌ها و ملتحمه و قرنیه می‌شود. به‌ندرت هم می‌تواند اختلال دید ایجاد کند که به‌علت ادم قرنیه ایجاد می‌شود. لیتیوم به‌ندرت می‌تواند به‌علت اختلال در عبور یون سدیم، باعث تحریک شدید چشم شود.

داروهای ضد‌افسردگی تری‌سیکلیک، می‌توانند عبور مایع داخل چشم را مختل کنند. این داروها و داروهای آنتی‌پسیکوتیک تیپیک، توپیرامات و SSRI می‌توانند میدریاز ایجاد ‌کنند که معمولاً زودگذر است. ولی می‌توانند در افراد حساس، باعث بسته‌شدن زاویه شده و فشار چشم را بالا ببرند.

توپیرامات معمولاً با نشانه‌های چشمی زیادی همراه است که شامل میوپی و گلوکوم زاویه بسته می‌شود.

ضدافسردگی‌های تری‌سیکلیک روی تطابق هم اثر می‌گذارند که این مسأله با داروهای آنتی‌پسیکوتیک، توپیرامات و کمی هم داروهای SSRI پیدا می‌شود. وقتی بیماری که زاویه چشمش تنگ است، داروی ضدافسردگی تری‌سیکلیک مصرف می‌کند، می‌تواند دچار یک حمله گلوکوم حاد بشود.

توپیرامات می‌تواند باعث نوعی از آلرژی در چشم شود. سپس عدسی و اجسام سیلیر جابه‌جا شده و این حالت نیز می‌تواند موجب حمله‌ی حاد گلوکوم با زاویه تنگ شود.
داروهـای آنتـی‌پسـیـکـوتـیـک می‌توانند کاتاراکت ایجاد‌کنند که این حالت با دوز بالای کلرپرومازین و دوز معمولی تیوریدازین ایجاد می‌شود. این دو دارو وقتی با دوز بالا و به‌مدت طولانی مصرف شوند، می‌توانند عدسی را کدر کرده و درضمن رتینوپاتی هم ایجاد کنند.

کاربامازپین و توپیرامات می‌توانند دیستونی چشمی ایجاد کنند.

کاربامازپین و لورازپام می‌توانند به دید رنگی چشم صدمه بزنند.