تا ظهور و پیشرفت کورتیکوستروئیدهای سیستمی، پمفیگوس یک بیماری تهدید‌کننده‌ی حیات به‌شمار می‌آمد. به‌علت مسمومیت مرتبط با مصرف استروئید با دوز لازم برای درمان پمفیگوس، استفاده‌ی زودرس از داروی steroid sparing به‌عنوان روش استاندارد تلقی می‌شود.
ممکن‌است آنتی‌بیوتیک‌های تتراسیکلینی دارای آثار ضد‌التهابی باشندو افزودن نیاسین‌آمید به درمان در سایر بیماری‌های ایمنی تاول‌زا سودمند بوده است. مکانیسم دقیق تأثیر این عوامل بر پاسخ ایمنی در پمفیگوس روشن نیست.
مصنفان مواردی ازبیماران دچار پمفیگوس را بازبینی‌کرده‌اند که در‌یک مرکز طبی درماتولوژی حداقل به‌مدت 3ماه با ترکیبی از آنتی‌بیوتیک تتراسیکلین و نیاسین‌آمید بعداز رمیسیون بالینی با کورتیکوستروئید تحت‌درمان قرارگرفته بودند. این آنالیز شامل51 بیمار بود: 43 نفر دچار پمفیگوس وولگاریس، 7 نفر دچار پمفیگوس فولیاسه و 1نفر دچار پمفیگوس اریتماتو. در 43 بیمار پاسخ مشخص‌شد و در 5 بیمار پاسخ وجود نداشت. پاسخ به درمان از1 تا 13 سال به‌طول انجامید. در 13 بیمار، با ا ین رژیم بیماری به طور کامل کنترل شد. در باقی بیماران از کورتیکوستروئیدهای توپیکال فوق قوی به‌صورت متناوب یا پردنیزون خوراکی استفاده شد. دربعضی بیماران ارزیابی سریال آنتی‌بادی‌های پمفیگوس انجام شده بود ولی این داده‌ها در بیشتر بیماران وجود نداشت.
J Am Acad Dermatol 2014 Jun 3
ثبت نظر