پدیده رینود ومهارکننده‌های PDE-5

پدیده‌ی رینود (RP) ممکن است اولیه (ایدیوپاتیک) یا ثانویه‌ باشد ومعمولاً همراه یک نابسامانی‌ کلاژن عروقی است. درمان آغازین RPشامل اقداماتی با هدف پرهیز ازعوامل شعله‌ور کننده مثل پوشیدن دستکش برای پرهیز ازسرما است. ممکن است استفاده از نیتروگلیسرین دربعضی بیماران سودمند باشد ولی معمولاً مداخله‌ی آغازین فارماکولوژیک عبارت از مصرف یک بلوکر کانال کلسیم(CCB) است. استفاده از مهارکننده‌های خوراکی آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE-I) نیز ممکن‌است مؤثر باشد. اخیراً علاقه‌به مصرف مهار‌کننده‌های فسفودی‌استراز PDE)-5) به‌علت تأثیرشان بر اکسید نیتریک زیاد شده زیرا اعتقاد بر‌این است که این اکسید درپاتوژنز‌RP دخیل است.
مصنفان یک بازبینی طبقه‌بندی شده‌ی کارآزمایی‌های غیر انتخابی و شاهددار با سیلدنافیل، تادالافیل یا واردنافیل برای درمان RP ثانوی انجام داده‌اند. شش کارآزمایی شامل مجموع 244 بیمار با معیارهای شمول بوده است. بسیاری از بیماران (بیش‌از‌90٪) به RP همراه اسکلرودرما مبتلا بوده‌اند. در تمام موارد، با دارونما مقایسه انجام شده است. اندازه‌گیری کارآمدی با امتیاز حالت رینود، کثرت حمله‌های روزانه و مدت حمله‌ها انجام گرفته است. با استفاده‌از مهارکننده‌ی PDE-5 تمامی اندازه‌ها به‌طور قابل‌توجه بهبود یافته‌است. دراین بررسی‌ها تاحدی ناهمگونی وجود داشت زیرا امکان داده شده بود بیمار از CCB یا ACE-I نیز استفاده نماید.

 Ann Rheum Dis 2013 Oct