گلوکوکورتیکوئیدها ممکن است دارای آثار وخیم عصبی روانپزشکی باشند، ولی وسعت و احتمال خطر جمعیتی جامعه بنیاد این گونه آثار روشن نیست. طی یک بررسی درانگلیس، پژوهشگران از داده‌های پایه‌ی جمعیت بنیاد طب عمومی برای شناسایی370.000 بیمار استفاده کردند که با گلوکوکورتیکوئیدها تماس داشتند و این افراد را با ۱/۲ میلیون بیمار دچار بیمار مشابه (اکثریت دچار آسم، عفونت مجرای تحتانی تنفس، بیماری مزمن انسدادی ریه و پلی‌میالژیا روماتیکا) مقایسه نمودند که از گلوکوکورتیکوئید استفاده نمی‌کردند.
میزان شیوع کلی هر یک از آثار عصبی روانپزشکی که ظرف 3 ماه از تجویز گلوکوکورتیکوئید ایجاد شده بود برابر ۲۲/۲ در100 شخص ـ سال تماس بود. میزان شیوع آثار ناگوار،تطبیق داده شده برحسب سن، جنس و سابقه‌ی بیماری عصبی روانپزشکی درمصرف کنندگان گلوکوکورتیکوئید تقریباً 3 برابر بیمارانی بود که از این داروها استفاده نکرده بودند و تقریباً درمورد رفتار خودکشی مانی و هذیان یا اغتشاش فکر 4تا6 برابر و درمورد نابسامانی پانیک و افسردگی حدود ۱/۵برابر بیشتر بود. میزان شیوع با سابقه‌ی نابسامانی‌عصبی روانپزشکی و با دوزاژ بالاتر گلوکوکورتیکوئیدها، به خصوص درمورد معادل پردنیزون بیش‌از40میلی‌گرم در روز، افزایش می‌یافت.
Am J Psychiatry 2012 May 1;169:491
ثبت نظر