فعالیت بیماری در MRI

فعالیت زودرس بیماری سبب افزایش احتمال پیشرفت بعدی معلولیت می‌شود. رهنمودهای بالینی آژانس طبی اروپا (EMA) برای ملاحظه‌ی مناسب عوامل موسوم به خط‌دوم (مثل ناتالیزوماب، فینگولیمود) شامل عود بالینی درسال پس‌از آغاز DMT همراه پیدایش ضایعه‌ی تشدید‌کننده‌ی کنتراست (CEL) یا بیش‌از 9 ضایعه‌ی T2 درابتدا است. به هرحال، تأثیر تصویرسازی تشدید مغناطیسی (MRI) ضایعات تحت بالینی به قدرکافی حل نشده است.
اکنون، پژوهشگران ارتباط میان آستانه‌های تعداد ضایعه‌ی MRI در طول درمان سال اول و پیامدهای 4‌ساله را ارزیابی کرده‌اند. درمجموع 370 بیمار پس‌از شروع هر نوع اینترفرون ظرف 5 سال پس‌از شروع بیماری دارای پیگیری 4‌ساله بودند. بیماران به صورتی منظم ارزیابی شده و درابتدا  و 1‌سال بعد با همان دستگاه 1/5 تسلا مورد ارزیابی قرارمی‌گرفتند.
در فاصله‌ی سال‌های اول وچهارم، 200 بیمار بدتر‌شدن بیماری را تجربه کردند( در‌66 نفر معلولیت وخیم‌تر شد، 192 نفر بیش‌از 1‌مورد عود داشتند). درمقایسه با بیمارانی که دارای MRI بدون تغییر بودند، آن عده که دارای 2 ضایعه‌ی تازه‌ی T2 یا 1‌مورد CEL درسال اول بودند دارای نسبت تصادف 3/2 برای بدتر شدن بیماری بودند. بیماری‌هایی که دارای معیارهای EMA بودند نسبت تصادفی 3/7 داشتند. میان آن عده که دچار عود بالینی شدند و آن عده که دارای معیارهای پیشنهادی MRI بودند احتمال خطر افزایش یافته متفاوت نبود و در22٪شرکت‌کنندگان دیده‌می‌شد، معیارهای MRI در24٪ دیده‌می‌شد و در‌44٪ موارد ثابت و در‌10٪ هیچ‌یک از دو معیار دیده نمی‌شد. برای پیشگویی وخامت بیماری، معیارهای بیش از یک CEL و بیش‌از دو T2 به‌ترتیب دارای حساسیت 36 و 45٪ بود، ارزش مثبت پیشگویی به‌ترتیب‌80 و 83٪ و ارزش منفی پیشگویی به‌ترتیب 54 و 58٪ بود. هر دو مورد دارای میزان اختصاصی بودن 89٪ بودند.

Mult Scler 2013 Sep2