فلووپنومونی باکتریال

اما نتایج بررسی‌های اپیدمیولوژی درسطح جمعیت که به الگوهای فصلی شیوع انفلوانزا و پنومونی پنوموکوکی نظر داشته است یا ارتباط اندکی را آشکار کرده‌اند و یا نتوانسته‌اند اثر تأثیر متقابل میان این دو مورد را روشن دارند.
این مشاهدات که درمقیاس شخصی و جمعیتی به نظر ناسازگار می‌آیند موجب سردرگمی کادر بهداشت عامه شده است. اکنون یک گروه از پژوهشگران دانشگاه میشیگان وهمکاران‌شان از رویکرد تازه‌ای استفاده کرده و معتقدند این رویکرد، دوگانگی موجود را برطرف کرده و نشان می‌دهد عفونت انفلوانزا تأثیرپذیری و حساسیت به پنوموکوک را تاحدود100برابر افزایش می‌دهد که شایع‌ترین علت پنومونی باکتریال است.
مشخص کردن ویژگی‌های دقیق تأثیر متقابل انفلوانزا و پنوموکوک به مراقبت بالینی واقدامات مؤثرتر بهداشت عامه ازجمله آمادگی در برابر پاندمی انفلوانزا منتهی خواهد شد.
نتایج مربوط به ماهیت تأثیر متقابل میان انفلوانزا و پنومونی  پنوموکوکی در‌این بررسی دوپهلو نیست و با آنالیزهای انجام شده افزایش کوتاه‌مدت ولی قابل‌توجه حدود100برابر دراحتمال بروز پنومونی پنوموکوکی به‌دنبال عفونت انفلوانزا مشاهده شده‌است.
این بررسی درآخرین شماره‌ی نشریه‌ی Science Translational Medicine انتشار یافته است. محققان طی این بررسی از یک مدل کامپیوتری انتقال پنومونی پنوموکوکی استفاده کرده‌اند که نظریه‌های مختلف در زمینه‌ی آثار بالقوه‌ی عفونت قبلی انفلوانزا را آنالیز کرده است. با چالش‌درمدل‌ و استفاده از داده‌های محکم گزارش‌های اپیدمیولوژیک، یعنی ثبت هفتگی بستری شدن به علت انفلوانزا و پنومونی پنوموکوکی در فاصله‌ی 1989 تا 2009 در ایلی‌نویز توانسته‌اند احتمال هر فرضیه را طبقه‌بندی نمایند.
برنده‌ی اصل دراین زمینه، فرضیه‌ی تأثیر حساسیت بوده است. طبق این فرضیه افراد آلوده به انفلوانزا نسبت به پنومونی پنوموکوکی تأثیر پذیرترند. افزایش تأثیرپذیری نسبت به پنومونی تا یک هفته پس از شروع عفونت انفلوانزا باقی می‌ماند.
پژوهشگران به آن بخش از موارد پنومونی توجه کرده‌اند که می‌توان آنها را به تأثیر متقابل انفلوانزا اسناد داد و دریافته‌اند که در طول اوج فصل شیوع فلو، تأثیر متقابل با ویروس انفلوانزا در40٪ موارد پنومونی پنوموکوکی دیده می‌شود. اما بر پایه‌ی موارد سالانه، این بخش میان2 و10٪ موارد بوده‌است، یعنی امضای نسبتاً فریبنده‌یی که می‌توان برای شکست آنالیزهای اپیدمیولوژیک پیشین ابراز کرد که این ارتباط را نیافته‌اند.
درنتیجه‌ تأثیرات ضعیف در سطح جمعیت حاصل جریان‌های قوی در سطح فردی است و به این ترتیب است که می‌توان این دوگانگی را درمقیاس مشاهداتی که به ظاهر ناموافق هستند حل نمود.
این نتایج حاکی از آن است که بهترین راه کاهش میزان شیوع پنومونی باکتریال تشویق عامه به انجام واکسیناسیون پنوموکوکی و انفلوانزا است.
پنومونی ازعفونت‌های ریه است که معمولاً عامل باکتریال یا ویروسی دارد. درسطح جهان تعداد مرگ به علت پنومونی بیش ازسایر بیماری‌های عفونی است. به سال 2009 فقط در ایالات متحده 1/1 میلیون نفر به علت پنومونی دربیمارستان‌ها بستری شده و طبق آمار CDC، متجاوز از 50هزار نفر درنتیجه‌ی این بیماری درگذشته‌اند. به‌ سال1918، حداقل 24٪ افرادی که درپاندمی انفلوانزای اسپانیا درگذشتند دارای شناسه‌های عفونت‌پنومونی باکتریال بودند.
طبق آمارCDC، درایالات متحده، شایع‌ترین علت، باکتریال پنومونی، پنوموکوک (استرپتوکوک پنومونیا) وشایع‌ترین علل ویروسی آن انفلوانزا، پارا انفلوانزا و ویروس‌های سن‌سیتیال است.