داروهای ضدتشنج مؤثر برای درمان صرع تشنجی پایدار موجود است. اما تأخیر در درمان، موجب طولانیترشدن زمان تشنج میشود و پتانسیل بیماری نورولوژیک را افزایش میدهد. حالت صرع تشنجی در کودکان شایع است و شناخت سریع و درمان آن شانس بروز اختلالات نورولوژیک را کاهش میدهد، اما دادهها دربارهی زمان تجویز دارو محدود است. در یک پژوهش آیندهنگر مشاهدهای (prospective observational) دو ساله، ۸۱کودک (میانگین سنی۳/۶سال) مبتلا به تشنج صرعی مقاوم به ۲یا چند دوز داروهای ضدتشنج (AED) ثبتنام شده و زمانبندی تجویز دارو ثبت گشت.
زمان متوسط تجویز دارو ۲۸دقیقه تا اولین بنزودیازپین(BZD)، شصت و نه دقیقه تا اولین AED غیربنزودیازپین و ۱۲۰دقیقه تا دومین AED غیربنزودیازپین بود؛ زمان تا انفوزیون مداوم ۱۸۰دقیقه بود. این دادهها تأخیر در درمان را خارج از دستورالعملهای ثبت شده (established guidelines) نشانمیدهد که نتیجهی آن، زمان متوسط توقف تشنج برابر با ۱۳۷دقیقه است (بین ۸۰ تا ۳۰۰ دقیقه). وقتی بیماران با شروع تشنج خارج بیمارستانی بهطور جداگانه ارزیابی شدند، تنها ۱۶تَن از ۶۴ بیمار اولین AED را تا ۲۰دقیقه دریافت کردند. بهعلاوه، ۲۷بیمار پیشتر مبتلا به صرع تشخیص داده شده بودند اما تنها ۱۲ تَن قبل از رسیدن به بیمارستانAED دریافت کرده بودند.
این دادهها بهروشنی تأخیر در تجویز اولین AED که سبب افزایش نیاز به دیگر کلاسهایAED میگردد را نشانمیدهند.
2014; 82:396 Neurology
ثبت نظر