76بیمار با کروموزوم فیلادلفیای مثبت BCR-ABL مثبت را درسنین 65 یا بیشتر انتخاب نمودیم که همه‌ی آنها بیش‌از 2سال Imatinib روزانه را به‌طور مداوم مصرف کرده بودند.
همگی CCqR) complete cytogenetic response) و MMR) major molecular response) داشتند که وارد بررسی شدند تا ببینیم درمان متناوب یک ماه مصرف و یک‌ماه استراحت ایماتینیب چه اثری دارد.
باپیگیری حداقل چهارسال دراین بیماران13نفر (17٪) جواب CCqR و MMR را از دست‌داده 14نفر (18٪) فقطMMR از دست دادند. کلیه‌ی این بیماران (27تن) بعد از مصرف IM روزانه به‌طور مداوم مجدداً وارد بهبودی کامل سیتوژنتیک و ملکولی ماژور گشتند جـــز یک نفــر که پیگیــری را رها کرده بود.
هیچکدام از این بیماران دچار مرحله‌ی حاد Accelerated و یا مرحله‌ی Blastic نشدند. همینطور به کروموزوم غیرعادی یا موتاسیون BCR-ABL دچار نگشتند(جدول۱).
اولین ازدست رفتن CCqR بعداز 6ماه نمایان شد. 6 بیمار (80٪) CCqR را درعرض 12ماه و بقیه 7بیمار بین13تا 27ماه را از دست دادند.
بنابراین احتمال بهبودی کامل سیتوژنتیک درعرض 12تا 48ماه به‌ترتیب 92درصد و 71درصد می‌باشد. ازدست دادن پاسخ ملکولر ماژور در3 تا9ماه قبل از دست دادن CCqR بوده است. همه‌ی این 13بیمار درمان متناوب را رها کرده و مصرف مداوم روزانه را شروع کرده مجدداً CCqR و MMR را به‌دست آوردند (درعرض 6تا7 ماه) کلیه‌ی این افراد بعد از48/5 ماه دربهبودی کامل و در فاز ازمان به‌سر می‌برند(جدول۱).
سن، جنس و عیار baseline BCR-ABL Transcript و زمان مصرف ایماتینیب در از دست دادن CCqR و MMR اثری نداشت (قبل‌از درمان تناوبی INTERIM) یک‌بیمار در‌ماه 15 دچار فیبریلاسیون دهلیزی شد و یک‌بیمار بعداز 24ماه ادامه‌ی درمان INTERIM را قبول نکرد.
2بیمار، یکی در 24 ماه دچار انفارکتوس میوکــارد و دیگری در اثرخــونــروی مغــزی در 36ماه فوت نمودند.
3بیمار، یکی دچار احتباس آب، کرامپ عضلانی و اریتم پوستی شدکه بعداز ده ماه بهبودی یافت. دومی اریتم پوستی بعد از 8 ماه فروکش کرد. سومی با شکایت از احتباس آب و اریتم پوستی دروضعیت Stable بسر می‌برد.
مؤلفان این مقاله درمورد اینکه آیا کاهــش مقدار ایماتینیب به‌جای درمان تناوبی اظهار می‌دارند که کم کـــردن مقدار این دارو و به‌مدت طولانی ممکن اســت موجب کلــون‌های مقاوم (resistant clones) گـردد.
نتایج این بررسی نمی‌تواند Interim policy را نسبت به درمان ممتد روزانه را ارجح قلمداد نماید.
نتیجتاً مشخص شده است که دربهترین روش درمان با IM کاهش50 درصد دارو سبب از دست رفتن پاسخ سایتوژنتیک (CCqR) در17درصد و از بین رفتن پاسخ درمان ملکولی ماژور (MMR) به‌تنهایی در18درصد بیماران پیش می‌آید اما همه‌ی این افراد بعداز دریافت دوز استاندارد IM پاسخ MMR و CCqR را مجدداً اخذ خواهند کرد.
نکته‌ی مهم دراین بررسی آن است که درطول و یا بعداز چهارسال هیچیک از بیماران به‌مرحله‌ی حاد accelerated و یا بلاستیک دچار نشدند. نتیجه‌ی این بررسی به‌طور قطع اجازه نمی‌دهد که آن را جانشین درمان استاندارد قراردهیم ولی دریچه‌یی را باز می‌کند برای درمانهای متفاوت حتی درافرادی‌که پاسخ ملکولی عمیق پیدا نکرده‌اند.
:Ref
Domenico Russo Eiovanvii Maslinell et al Blood.27 June 2013 .Vol 121 No:26
ثبت نظر