کورتیکوستروئیدها از‌سال۱۹۵۰ از اصول درمان در التهابات چشمی قرار‌گرفتند که به‌صورت موضعی، منطقه‌ای و یا عمومی به‌کار‌رفته‌اند. به‌صورت Regional یا منطقه‌ای به ۲روش مصرف‌می‌شود:
۱ـ تزریق پری‌اوکولار(Periocular)
۲ـ تزریق داخل ویتره. تزریق پری‌اوکولار با روش‌های مختلف انجام‌می‌شود؛ برای نمونه زیرملتحمه، در فضای زیرتنون و به‌داخل سقف اربیت یا رتروبولبر. ساب‌تنون یا تزریق سقف اربیت روش‌هایی هستند که در درمان التهابات کره‌چشم به‌کار‌می‌روند.
تجویز منطقه‌ای این مزیت را دارد که حداقل جذب سیستمیک را دارا می‌باشد، درحالی‌که به نسج هدف حداکثر میزان دارو وارد‌می‌شود. به‌عبارتی‌دیگر تزریق کورتیکوستروئید منطقه‌ای درمان کمکی سیستمیک برای اُوِئیت است (در زمانی‌که ادم ماکولای موقت (ME) وجود دارد).
مصرف منطقه‌ای استروئید در درمانME و یا التهاب فعال داخل کره چشمی در اوئیت بسیار مؤثربوده و کاربرد همگانی دارد. اثر روی التهاب فعال در ظرف چند‌روز تا چندهفته باعث ترمیم دید (VA) می‌شود و درموردME چندهفته تا چند‌ماه زمان می‌برد تا ترمیم دید صورت‌گیرد.
در‌هر‌حال کورتیکوستروئید سبب افزایش فشار داخل کره‌چشم شده و پتانسیل ایجاد عوارضی مانند گلوکوم و کاتاراکت را دارا می‌باشد. گرچه میزان مصرف آن نسبت به تزریق داخل ویتره کمتر است، افزایش فشار داخل چشم با تزریق پری‌اوکولار به میزان ۳۵درصد در‌سال در ظرف مدت ۶ماه پس‌از تزریق می‌باشد که به‌ندرت نیز ماندگار است. گرچه استروئید منطقه‌ای بسیار مصرف‌می‌شود ولی اطلاعات اندکی از اثرات ناخواسته آن در‌دست است. مطابق اطلاعات دریافتی، کورتیکوستروئیدهای تزریقی پری‌اوکولار در کنترل التهاب و درمانME سبب افزایش دید در‌حدود یک‌چهارم از بیماران می‌گردد.
ثبت نظر