درمان دارویی و مدیریت مالاریا (۲)

درمان دارویی در بارداری:

داروهایی که می‌توانند برای درمان مالاریا در بارداری به‌کار روند ولی در سه‌ماهه‌ی اول از کاربرد آن اجتناب شود شامل:

quinine mefloquine,chloroquine atovaquone-proguanil,clindamycin, sulfadoxine-pyrimethamine وartemisinins (در پایان این بخش اشاره‌شده است) می‌باشد. گروه پژوهشی اثربخــشی و ایمنــیsulfadoxine-pyrimethamine را نسبت به mefloquine برای درمان پیشگیرانه‌ی متناوب هنگام بارداری مقایسه کرده‌اند.

در بررسی آنها، ۱۶۰۱ زن  از کل زنان باردار با دارویsulfadoxine-pyrimethamine 1500mg of sulfadoxine and 75mg of pyrimethamineیا داروی mg/kg 15) mefloquine) را در یک دوز واحد دو بار طی حاملگی دریافت کردند. یک منفعت کوچک برای مِفلوکین در اثر بخشی بیشتر بود، در حالی که وقوع عوارض جانبی با مِفلـــوکیـــن نسبــت بـــه  sulfadoxine-pyrimethamine بیشتر بود.

علاوه‌بــر مِفـلوکیـــن و sulfadoxine-pyrimethamine، سایر داروها در درمان زنان باردار مبتلا به مالاریا به‌کار رفته‌اند. دریک بررسی اخیر در بیماران آفریقایی artemether-lumefantrine در بیماران مالاریای falciparum بدون عارضه، هنگام سه ماهه‌ی دوم و سوم بارداری مثل کینین خوراکی مؤثر و به‌خوبی آن تحمل شدند.

Artesunate و سایر آنتی‌مالاریا‌ها به‌نظر می‌رسند در سه‌ماهه‌ی ‌اول بارداری خطر بالای سقط جنین را به‌همراه دارند:

خدمات بستری:

بیماران با پارازیتــمی بــالا (۵٪<RBCS عفونی‌شده)، عفونت CNS یا نشانه‌های‌ شدید دیگر و آنهایی که مبتلا به عفونت P. falciparum هستند برای اطمینان  از تحمل داروها، برای درمان باید به‌صورت بستری تحت نظر گرفته شوند.

نمونه‌های‌خون را هرروز برای مشاهده‌ی یک پاسخ به ‌درمان بگیرید. مرحله‌ی‌جنسی پروتوزوا، گامتوسیت، به اغلب داروهای استاندارد (از قبیل، کلروکین، کینین) پاسخ نمی‌دهند اما گامتوسیت‌ها نهایتاً می‌میرند و تهدیدی برای مراقبان سلامت برنامه‌ی درمان نبوده و یا موجب‌ نشانه‌ای نمی‌شوند.

خلاصه داروها:

چهار کلاس دارویی مهم برای درمان‌مالاریا شامل ترکیبات وابسته  به qunoline، آنتی‌فولات‌ها، مشتقاتartemisinin و آنتی‌بیوتیک‌ها هستند. هیچ دارویی که به تنهایی بتواند همه‌ی فرم‌های سیکل زندگی پارازیت را از بین ببرد، هنوز کشف یا ساخته نشده است. بنابراین، یک یا چند گروه  از داروها به‌طور سینرژیک در یک زمان برای مقابله با عفونت مالاریا داده می‌شوند.

رژیم‌های درمانی به موقعیت جغرافیایی عفونت، گونه‌های پلاسمودیوم احتمالی و شدت تظاهرات بیماری بستگی دارد.

مراقب داروهای تقلبی ضد‌مالاریای تهیه شده توسط بیمار، که ممکن است از خارج کشور یا از طریق اینترنت خریداری شده باشند، باشید . آنها ممکن‌است فاقد مواد فعال و حاوی مواد خطرناک باشند.

داروهای ضد‌تب، مثل استامینوفن یا داروهای ضد التهاب غیر‌استروئیدی (NSAIDs)، میزان ناراحتی ناشی از عفونت را با کاهش تب‌کم می‌کنند. NSAIDs درصورت اختلال خونروی یا همولیز مشکوک باید با احتیاط مصرف شوند.

آنتی‌مالاریا‌ها می‌توانند موجب طولانی‌شدن معنی‌دار فاصله‌ی QT شوند که می‌تواند با افزایش خطر کشنده‌ی بی‌نظمی ریتم بطنی همراه باشد. بیمارانی که این داروها را می‌گیرند باید برای طولانی‌شدن QT، ارزیابی پایه (baseline) و اگر وجود دارند، با دقت مانیتور شوند.

بیماران با فواصل نرمال QT در الکتروکاردیوگرام ممکن‌است درخطر افزایش معنی‌دار بی‌نظمی  ریتم قلب ناشی از دارو نباشند اما توصیه می‌شود، بخصوص اگر بیمار رژیم‌های چندگانه‌ی دارویی می‌گیرد یا اگر داروهای دیگری دریافت می‌کند که بر‌فاصله‌ی QT  اثر می‌گذارند، باید به‌طور منظم ازنظر فاصله‌ی QT interval)QT) مانیتور شوند.

مِتهموگلوبینیمی مشکلی‌است که ممکن‌است با رژیم‌های با دوز بالای کینین یا مشتقات کلروکین و پریماکین همراه باشد. هنگامی‌که بیمار سیانوز و فشار PaO2 طبیعی در هوای اتاق را نشان‌می‌دهد، باید به متهموگلوبینیمی مشکوک شویم.