درمان پارکینسون با یک بازدارنده‌ی انتخابی MAO-B به‌همراه یک ضدافسردگی

این روش درمانی بی‌خطر بدترشدن علائم غیرحرکتی متعدد را کند می‌کند.

افسردگی و اختلال شناختی شناسه‌های شایع تظاهرات عصبی روانی در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون (PD) هستند. در تحلیل مجدد یک تحقیق که با هزینه‌ی تولید‌کننده ایجاد و هدایت‌شد (1174بیمار مبتلا به PD اولیه‌ی درمان نشده)، محققان بررسی کردند که آیا اضافه‌کردن rasagiline (یک مهارکننده‌ی انتخابی مونوآمین اکسیداز(MAO-B) به داروی ضد‌افسردگی بر پیشرفت علایم غیر‌حرکتیPD تأثیر می‌گذارد و بی‌خطر است.

تجزیه و تحلیل کنونی دارای یک زیر‌گروه متشکل از 191‌بیمار است که از داروهای ضد‌افسردگی استفاده می‌کنند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) (76%)، داروهای ضد‌افسردگی سه‌حلقه‌ای (TCA) (21.4%)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین نوراپی‌نفرین(SNRI) (0/5%)، و سایر داروها 8/3%). بیماران مبتلا به افسردگی ماژور (MDD) از مطالعه حذف شدند. برآورد افسردگی، شناخت، خواب‌آلودگی درطول روز، مشکلات خواب، خلق‌وخوی مضطرب، و بی‌تفاوتی از مقیاس‌های ایجاد‌شده برای PD به‌دست آمدند. برای خستگی یک مقیاس جداگانه مورد‌استفاده قرارگرفت.

بیماران به‌طور تصادفی با rasagiline‌ (یک یا‌ دو میلی‌گرم) یا دارونما به‌مدت 36 هفته (بدون محدودیت در رژیم‌غذایی) تحت درمان قرار‌گرفتند. در‌طول 36‌هفته، علائم بدتر شد. با‌این‌حال، گروه rasagiline دارای علائم بدترشدن با شدت کمتر در افسردگی، شناخت، خستگی، و خواب‌آلودگی روزانه داشتند(نسبت گروه دارونما). علائم حرکتی (Motor) در دریافت‌کنندگان rasagiline بهبود یافت، اما این بهبود با بهبود افسردگی و شناخت ارتباط نداشت. هیچ تفاوت بین گروهی در عوارض‌جانبی مشاهده نشد و هیچ علائم سندرم سروتونین گزارش نشد.

JAMA Neurol 2014 Nov.24