اضطراب، پیامدهای منفی برای سلامتی دارد و علت عمده‌ی حدود ۶۰درصد‌از تمام بیماری‌ها و ناخوشی‌ها در انسان به‌شمار می‌آید.
کودکانی که استرس زیادی در دوران کودکی خود تجربه می‌کنند، ممکن‌است در مراحل بعدی زندگی خود بیشتر در‌معرض ابتلا به دیابت و بیماری‌های قلبی قرار‌گیرند.
برای درک بهتر این ارتباط، محققان داده‌های حدود ۷۰۰۰ فرد که بخشی‌از بررسی گروهی بودند و در‌سال۱۹۵۸ در انگلیس به‌دنیا‌آمده و همه در یک هفته متولد شده بودند و به‌طور‌متوسط تا ۴۵سالگی تحت‌نظر بودند را مورد ارزیابی قراردادند.اطلاعاتی در‌مورد میزان اضطراب و سلامت روانی این افراد در ۷، ۱۱، ۱۶، ۲۳، ۳۳ و ۴۲سالگی جمع‌آوری شد.
در سن ۴۵سالگی، فشار‌خون شرکت‌کنندگان کنترل و نمونه‌های خون آنها گرفته و ۹مارکر بیولوژیکی بررسی‌شد.
درمجموع، در‌این‌بررسی محققان به نمره‌ی خطر کاردیومتابولیک (Cardiometabolic Risk Score) دست‌یافتند که احتمال ابتلای افراد به دیابت و بیماری قلبی را نشان‌می‌دهد.
نتایج بررسی‌ها نشان‌داد افرادی‌که استرس زیادی طی دوران کودکی و بزرگسالی خود تجربه کرده بودند، درمقایسه با افرادی‌که استرس کمی در کل دوران کودکی و بزرگسالی خود تجربه کرده بودند، نمره‌ی خطر کاردیومتابولیک بالاتری دارند. خطر ابتلا به بیماری‌های کاردیومتابولیک در‌بین افرادی‌که در دوران کودکی تا اواسط بزرگسالی میزان بالایی از استرس را تجربه کرده بودند، حتی بالاتر از کسانی بود که در دوران کودکی چاق بوده و یا اضافه‌وزن داشتند. افرادی‌که بیشترین میزان استرس را در دوران کودکی و بزرگسالی خود تجربه‌کرده‌اند، نمره‌ی خطر کاردیومتابولیک بالاتری داشتند.
محققان پس‌از بررسی نتایج عوامل تأثیرگذار بر خطر کاردیومتابولیک (مانند وضعیت اجتماعی ـ اقتصادی، مصرف دارو و رفتارهای بهداشتی) متوجه شدند که احتمال ابتلا به بیماری‌های متابولیک و قلبی در افرادی‌که استرس بالایی در دوران بزرگسالی تجربه‌کرده بودند، درمقایسه با افرادی‌که استرس کمی در‌کل دوره‌ی زندگی خود تجربه کرده بودند، زیاد نیست و این یافته‌ها نشان‌می‌دهدکه اضطراب دوران کودکی می‌تواند بر خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی در دوران بعدی زندگی تأثیر‌باشد.
به‌نظر‌می‌رسد تأثیرات اضطراب در اوایل دوره‌ی کودکی بر خطر بیماری‌های کاردیومتابولیک در بزرگسالی، با کاهش اضطراب تا بزرگسالی کاهش‌یابد، اما کاملاً ازبین‌نمی‌رود. این موضوع تأثیر بالقوه ماندگار استرس و اضطراب دوره‌ی کودکی را بر سلامت جسمانی افراد در بزرگسالی پررنگ‌تر کرده است. شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان‌می‌دهد سختی در محیط اجتماعی کودک، بر افزایش میزان استرس تأثیر‌می‌گذارد. ازاین‌رو، اقدامات و مداخلات پیشگیرانه‌ی اولیه با تمرکز بر نه‌تنها کودکان بلکه بر شرایط اجتماعی آنها، ممکن‌است روش مؤثری برای کاهش اثرات مضر و ماندگار اضطراب در سلامت افراد باشد.
ثبت نظر