حداقل ۲۷ میلیون تَن در آمریکا از بیماری ناتوان کننده استئوآرتریت رنج‌می‌برند و حداقل ۱۲درصد از موارد این بیماری ناشی‌از صدمات اولیه مفصل می‌باشند. مسکن‌های بدون نسخه مانند داروهای ضدالتهاب (Nsaids) به کاهش درد کمک نموده اما نمی‌توانند تخریب بی‌امان غضروف‌ها را متوقف کنند.
این موضوع در نهایت موجب حـادتـر شـدن درد نـاشـی از ایـن بیماری می‌شود.
اکنون محققان دانشکده علوم‌پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس نشان داده‌اند که با تزریق نانوذرات به مفاصل آسیب‌دیده بلافاصله بعد از وقوع صدمه، می‌توان موجب کاهش التهاب و متعاقباً کاهش تخریب غضروف شد (ارزیابی انجام شده روی موش‌ها).
هدف‌براین است تا نشانه‌های بیماری را درمان نمود. اما حتی زمانی که با تزریق استروئید سعی در بهبود ورم مفصل می‌نماییم، این دارو تنها برای چند ساعت در مفصل باقی‌مانده و سپس اثر آن از مفصل پاک می‌شود. در مقابل، این نانوذرات مدت بیشتری در مفصل می‌مانند و از فرسایش و تخریب غضروف نیز پیشگیری می‌کنند.
یک بیمار دچار آرتریت غالباً از یک صدمه اولیه، مانندپارگی منیسک (رباط صلیبی جلوی زانو)(ACL:Anterior Cruciate Ligament)، یا صدمه از زمین‌خوردن، تصادف رانندگی و یا تروماهای دیگر رنج می‌برد . واکنش طبیعی بدن در این موارد، التهاب شدید در مفاصل است. بیماران دچار این عارضه معمولاً داروهای ضددرد چون استامینوفن و ایبوپروفن را در مراحل اولیه مصرف می‌کنند و هنگامی‌که درد شدیدتر می‌شود، به تزریق استروئید روی می‌آورند که با وجود تسکین درد، اثری کوتاه‌مدت دارد.
در‌این بررسی، نانوذرات یادشده بلافاصله پس از وقوع آسیب به مفاصل تزریق می‌شوند و تنها بعد‌از گذشت ۲۴ساعت موجب کاهش التهاب در مفصل‌می‌شوند. اما بر خلاف تزریق استرویید که ماندگاری کوتاه‌مدت دارد، این ذرات در سلول‌های‌غضروفی مفصل برای هفته‌ها باقی می‌مانند.
این نانوذرات بیش از ۱۰برابر از گلبول‌های قرمز کوچکتر هستند و به‌همین‌دلیل به‌راحتی به اعماق بافت نفوذ می‌کنند. این ذرات حاوی نوعی پپتید مشتق‌شده از پروتئین طبیعی‌هستند که«ملیتین» (Melittin) نام دارد. این پروتئین به گونه‌ای ترمیم‌شده است که قابلیت اتصال به مولکولی بنام siRNA را داشته باشد. وظیفه‌ملیتین، رساندن
small interfering RNA) siRNA) به مفاصل آسیب‌دیده است که موجب درمان التهاب سلول‌ها می‌شود.
نانوذرات به‌طور مستقیم در درون مفصل تزریق می‌شوند که به خاطر اندازه کوچکشان به‌راحتی به درون غضروف و از آنجا به سلول‌های آسیب‌دیده نفوذ می‌کنند. تا پیش از این، این نانوذرات را از طریق جریان خون به سلول‌ها انتقال می‌دادند که این فرایند موجب مهار التهاب در آرتریت روماتوئید می‌‌گردد. دراین‌بررسی، این‌ذرات به‌طور مستقیم به‌داخل مفاصل تزریق شدند و به آنها این امکان داده‌شد تا به درون غضروف‌های آسیب‌دیده نفوذ کنند .
نانوذرات مزبور به‌فاصله کوتاهی پس از وقوع صدمه، به‌مفصل تزریق‌شدند تا از تخریب غضروف و به‌تبع آن از آستئوآرتریت پیشگیری نمایند. اینکه چنین رویکردی بتواند پس‌از تثبیت استئوآرتریت (سالها پس‌از صدمه اولیه) و فرسایش شدید غضروف همچنان کارساز باشد، نیازمند تحقیقات بیشتر است. اما یافته‌ها نشان می‌دهند که نانوذرات،اگر به‌زودی پس‌از وقوع صدمه به مفاصل وارد شوند، می‌توانند زندگی غضروف (Cartilage viability) را تضمین و از پیشرفت بیماری به‌سوی استئوآرتریت پیشگیری نمایند.
ایده محققان، هدف قراردادن مولکول التهابی است که نه‌تنها پس‌از وقوع صدمه اولیه ایجاد مشکل‌می‌کند بلکه موجب التهاب بسیار زیاد در‌موارد پیشرفته استئوآرتریت می‌شود. این ذرات نانو ممکن‌است در بیماران دچار آرتریت پیشین نیز راه‌گشا باشند و محققان سرگرم کارآزمایی‌های بیشتر برای آزمایش این نظریه می‌باشند.
Ref: Proceedings of the National Academy of Sciences ; pt.2016
ثبت نظر