امروزه همچنان اطمینان کاملی به یک برنامه‌ی درمانی بهینــه‌ی ضد لختـــه برای افـراد مبـتلا به سندرم کرونـری حاد که تحت آنـژیوگرافی عروق کرونری یا مداخله‌ی درمانی کرونری از راه پوست (PCI=Percataneous coronary intervention) قرار گرفته‌اند، وجود ندارد. محققان برای بررسی این موضوع از تصادفی‌سازی اضافی موجود در یک بررسی برچسب باز (Open label trial) دسترسی از طریق شریان رادیال که قبلاً منتشر شده بود استفاده کردند که دسترسی transradial (دسترسی از طریق شریان رادیال) را در مقابل transfemoral (دسترسی از طریق شریان رانی) در ۸۴۰۴ بیمار بررسی نموده بود.
در این بررسی فرعی که تا حدی تحت حمایت صنعت قرار داشت، ۷۱۲۳بیمار برای مصرف bivalirudin یا هپارین معمولی(Unfractionated) بطور تصادفی قرار گرفتند. علاوه بر این، محققان از میان ۳۶۱۰ بیمار تصادفی‌سازی‌شده برای bivalirudin، افراد با و بدون تزریق درازمدت تا دوره‌ی پس از PCI را مقایسه نمودند. متوسط سن حدود ۶۵ سال بود و ۵۶ درصد به انفارکتوس‌میوکارد قطعه‌یi(STEMI)ST دچار شده‌بودند. تصادفی‌سازی در یک دوره‌ی متوسط ۳ ساعته پس از شروع نشانه‌ها برای STEMI و ۳۷ ساعت برای NONSTEMI روی داد.
رویدادهای نامطلوب عمده‌ی قلبی عروقی پس از ۳۰ روز، تفاوت معنی‌داری در دو گروه درمان نداشتند (۱۰.۳درصد با bivalirudin در برابر ۱۰.۹ درصد با هپارین). (P = 0.04 درصد، ۱.۷در مقابل ۲.۳درصد) گروه bivalirudin با خطر مرگ کمتری مواجه بود. گروه bivalirudin با ترومبوز استنت واضح بالاتر (۱.۰درصد در مقابل ۰.۶درصد، P = 0.048) و خونروی عمده‌ی پایین‌تری روبرو بود (۱.۴درصد در مقابل ۲.۵درصد، P<0.001). هیچ تفاوت کلی معنی‌داری بر اساس طول مدت درمان با bivalirudin وجود نداشت اگر چه ترومبوز استنت تحت حاد با درمان طولانی‌تر، شایع‌تر بود.
M.Valgimigli et al, N Engl J Med 2015 Sep 10
ثبت نظر