در شنیدن مشکل دارید؟ شاید مشکل از گوش شما نباشد

سالمندانی که برای شنیدن و درک صحبت‌های افراد در سر میز شام یا در خیابان شلوغ، معتقدهستند که مشکل‌دارند، ممکن‌است شنوایی کاملاً طبیعی داشته باشند. پژوهش جدیدی نشان‌می‌دهد که درواقع مشکل می‌تواند در مغز باشد. مشکل در پردازش مکالمات درجای شلوغ می‌تواند بیانگر آن باشد که توانایی مغز در پردازش سریع و آسان آن ‌کاهش یافته است.

یافته‌ها نشان‌می‌دهند که «مغز ما جدا از هر کاهش شنوایی که ممکن‌است در هر‌سنی رخ‌دهد، در پردازش صدای گفتگوی افراد در حضور صداهای دیگر به‌طور همزمان تضعیف‌می‌شود». پژوهش‌ها نشان‌می‌دهند که بخشی‌از مشکلات شنوایی سالمندان ممکن‌است با مغز آنها در ارتباط باشد.

صداهای‌پس‌زمینه (Background noise) از‌نظر شنوندگان جوان ممکن است شدید تلقی‌نگردند، اما «نکته اینجاست، زمانی‌که پیرامون‌ سالمندان این ‌صداها وجود دارد (حتی با شدت متوسط) آنها به‌طور‌معمول به صرف تلاش و زمان بیشتر برای درک صحبت‌های افراد نیاز دارند».

بنابر آمار پژوهشگاه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی آمریکا (NI)حدود ۱تن از هر ۳‌تن آمریکایی ۶۵‌تا‌۷۴‌ساله، به درجه‌ای از کاهش شنوایی مبتلا می‌باشند و در سن بالاتر از ۷۵سال این کاهش شنوایی به‌میزان ۱تَن از هر ۲تَن می‌رسد.

پژوهش جدیدی شامل ۱۷‌جوان (۱۸‌تا‌۲۷‌ساله) و ۱۵‌سالمند (۶۱تا‌۷۳)‌می‌شد و همگی شنوایی طبیعی داشتند و دارای سلامت‌روان بودند. همچنین روی مغز تمامی آنان اسکن مغزی با تمرکز بر ۲ ناحیه انجام‌گرفت: ‌‌مغز میانی(Midbrain)که‌پردازش‌صداهای اولیه را انجام‌می‌دهد و قشرمغز(Cortex)که برای درک مکالمات، نقشی حیاتی دارد. جوانان در محیط‌های شلوغ و آرام عملکرد بهتری نسبت به سالمندان داشتند. اما محققان‌دریافتند که محیط دارای سروصدا (Noisy setting) برای سالمندان‌چالش برانگیزتر است.

اسکن‌های به‌عمل‌آمده دلیل آن‌را مشخص‌کردند. اسکن‌های مغز میانی مشخص‌کردند که سیگنال‌دهی نورولوژیک مربوط به شنوایی در سالمندان ضعیف‌تر از جوانان شرکت‌کننده در پژوهش بود. اسکن‌های قشرمغزی نیز نشان دادند که برای پردازش اطلاعات شنوایی سالمندان به زمان بیشتری نسبت به جوانان نیاز دارند.

محققان فرض را بر‌این گذاشتند که این مشکل می‌تواند به اختلال‌عصبی ناشی‌از کهولت سن مرتبط باشد که سیگنال‌دهی و برقراری ارتباط میان سلول‌های عصبی مغز را تضعیف ‌می‌کند. بااین‌وجود دلیل اصلی آشکار بود؛ سالمندان غالباً باید تلاش بیشتری برای شنیدن صرف‌کنند که اغلب نیز به نتایج بدتری ختم‌می‌شود.

محققان با اشاره به کاهش عملکرد شنوایی واقعی به‌صورت تابعی از مسائل پردازش‌مغزی، اظهارمی‌کنند: «سالمندان‌ شاخصی که در فهم گفته‌های افراد در اتاق پرسروصدا مشکل‌دارند، هر‌دو اثر نامطلوب فوق را تجربه می‌کنند». این به آن معناست که: «با اینکه وسایل کمک‌شنوایی می‌توانند بخش مهمی از هر‌ راه‌حل برای مشکلات شنوایی عمومی باشند، اما تمام مشکل را حل نمی‌کنند». راه‌حل پیشنهادی محققان، نوعی درمان فیزیکی برای شنوایی و تشخیص گفتار (Speecn recognition) می‌باشد.

به‌نظر محققان‌، احتمال احیای جنبه‌های جوان مغز (به‌صورت نظری و نه عملی) وجود دارد تا به‌حل این مشکل کمک‌کند. تغییرات مربوط به انحطاط عصبی (Neurodegenerative) در بخش‌هایی از مغز که برای شنوایی به‌خدمت گرفته‌می‌شوند، نقش مهمی در کاهش شنوایی و درک‌گفتار ناشی‌از کهولت‌سن ایفا‌می‌کنند (به‌ویژه درحضور صداهای پس‌زمینه)‌. از‌آنجاکه مغز درحال پیرشدن بیشتر در سطح مولکولی شناخته میشود، این تغییرات مولکولی هدفی آتی برای داروها یا اقدامات پزشکی خواهندبود . اقدامات آتی می‌توانند درنهایت شامل ترکیبی از شنوایی‌درمانی و داروهای پیشرفته باشند.

Ref: Neurophysiology Journal