شماره ۱۱۰۴

تاریخ پزشکی ایران

دکتر احمد رهنمای چیت‌ساز

نهضت ترجمه‌ی کتاب‌های پزشکی و سایر علوم از زبان عربی به زبان لاتین به‌ویژه، اواخر قرن دهم تا قرن ۱۴میلادی (چهارم‌تا هشتم هجری) رواج یافت. به‌این‌ترتیب دانش‌دوستان اروپایی، کشورهای ‌اسلامی را منبع علم و حکمت شناختند و پس‌از سفر به این کشورها و یادگیری زبان آنها توانستند کتابهای علمی مسلمانان را به لاتین ترجمه کنند. از‌جمله کتابهایی که ترجمه‌شد؛ کتاب‌های الحاوی و طب منصوری رازی، التصدیق و التریاق زهراوی‌، کامل الضاعه منجوسی، قانون ابوعلی‌سینا، کتاب ابن‌رشد اندلسی، کتاب‌های فلسفی امام محمد غزالی و کتاب‌های بی‌شمار دیگر است. این کتاب‌ها بعدها به زبان‌های ملی اروپایی ترجمه شد و دانش دنیای اسلام، حدود هفت قرن مواد اصلی دروس دانشگاهی در اروپا گردید.

ناظم الاطباء:

میرزا علی‌ اکبر‌خان نفیسی معروف به ناظم‌الاطبا، از پزشکان و دانشمندان بزرگ ایرانی است.

وی درسال‌۱۲۲۵ شمسی در کرمان زاده شد. وی از خاندان بزرگ طبیبان نفیسی کرمان است. وی مقدمات پزشکی را نزد پدر آموخت و سپس در دارلفنون به تحصیل پرداخت و شاگرد استادانی مانند «میرزارضای دکتر»و«میرزا کاظم محلاتی» بود و در اندک زمانی جانشین استادان خود شد.
اقدامات مهم وی عبارتند‌از: ریاست بیمارستان دولتی، عضویت مجلس صحت، کمک در برقراری انجمن معارف و کتابخانه‌ی ملی و تأسیس مدرسه مشرف. مهمترین کتاب طبی ناظم‌الاطبا «پزشکی‌نامه» است که موضوع آن درمان‌شناسی و مواد‌پزشکی است.

دکتر محمد کرمانشاهی:

محمد پسر پیر‌زارع سال‌۱۲۰۶ شمسی در کرمانشاه زاده شد. در آن شهر و شهر نجف، علوم ادبی و دینی را فرا‌گرفت و سپس مدرسه‌ی طب دارالفنون را به پایان رساند. وی به‌مدت ۹سال در فرانسه به تحصیل پرداخت و در‌این مدت نکته‌ی جدیدی در بیماری‌های سرخرگی کشف‌کرد و به‌همین‌دلیل درجه‌ی دکترا و مدال درجه‌ی اول علمی  را از فرانسه دریافت‌کرد. وی اولین فردی است که بر‌مبنای شیوه‌ی پاستور و توجه به میکروب‌شناسی، پزشکی را به شاگردانش آموخت و نخستین کسی است که در ایران گویچه‌های سرخ خون را به شاگردانش نشان‌داد. کتابهای «امراض‌الاطفال» (بیماری‌های کودکان) و «مرض الکرفت» (بیماری مقاربتی) از آثار اوست.


تعداد بازدید : 2072

ثبت نظر

ارسال