نورالدین شیرازی:
برخیاز پزشکان ایرانی که به هندوستان مهاجرت کرده بودند، در آن سرزمین به تألیف و تحقیق پرداختند و دراینزمینه از برجستگان شدند.
نورالدین محمدبن حکیم عینالملک شیرازی، کتاب «الادویه» را در سال ۱۳۰۹ قمری تألیفکرد و آن را به شاهجهان پادشاه هند تقدیم نمود. این کتاب بارها در هندوستان بهچاپ رسید و به انگلیسی نیز ترجمه شد.
از دیگر تألیفات نورالدین شیرازی، کتاب «علاجات دارشکوهی» است که در آن از منابع کتابهای ایرانی قدیم، هندی و بزرگان پزشکی ایران اسلامی استفاده شدهاست.از مباحث جالب کتاب، قسمت پزشکی کودکان آن است. این کتاب در زمرهی آخرین کتابهای پزشکی مهم میباشد که به زبان فارسی نوشته شدهاست.
عمادالدین شیرازی:
حکیم عمادالدین محمودبن مسعودشیرازی، در پزشکی و حکمت سرآمد اطبای زمان خود بود.
عمادالدین نویسندهی چند کتاب ازجمله«رسالهآتشک» (سیفلیس) است. این رساله، مهمترین اثر این حکیم است که آن را در سال ۹۷۷ قمری درمورد بیماری سیفلیس نگاشته است.
بیماری سیفلیس حدوداً در نیمهی دوم قرن نهم هجری و احتمالاً همراه با مسافران اروپایی وارد ایرانشد و نخستین طبیبی که از آن سخن گفت بهاءالدوله بود ولی نخستین رساله دراینباره را عمادالدین نگاشت.
وی دراین رساله، نشانههای بیماری و سرایت آن از راه مقاربت را صریحاً ذکرکرده است. این رساله، از جالبترین نوشتههای پزشکی ایران است.
ثبت نظر