مزیت بالینی اساسی بیوالیرودین(Bivalirudin) نسبت به هپارین همراه با بازدارنده‌ی گلیکوپروتئین IIb/IIIa یا بدون آن تحت مطالعه قرارگرفته است.
چند بررسی اخیر با مقایسه بیوالیرودین با راهکارهای بازدارنده‌ی مختلف هپارین و/یا گلیکوپروتئینIIb/IIIa نتایج متناقضی را ارائه نموده‌اند. در‌این بررسی چند مرکزی (multicenter) در چین با پشتیبانی صنعت، 2194بیمار مبتلا به انفارکتوس میوکارد با بالارفتن قطعه‌یSTEMI) ST) با MI بدون بالارفتن قطعه‌ی NSTEMI)ST) تحت مداخله‌ی کرونری زیرپوستی اورژانسی(ESCT) برای موارد زیر به‌صورت رندوم انتخاب شدند:
• بیوالیرودین به تنهایی (bolus ۱/۷۵mg/kg ؛۰/۷۵mg/kg تزریق به‌مدت میانگین 3ساعت پس‌از فرآیند مداخله‌ی کرونری)
• هپارین به‌تنهایی (100U/kg)
• هپارین (60U/kg) به اضافه‌ی تیروفیبان
(10mg/kg bolus;0.15mg/kg/minute infusion for 18-36 hours)
نقطهی پایانی ترکیبی اولیه در30روز (رویدادهای قلبی یا مغزی ناگوار یا هرگونه خونروی) در 8/8% بیماران درمان‌شده با بیوالیرودین، ۱۳/۲% بیماران درمان‌شده تنها با هپارین و 17% افراد درمان‌شده با هپارین به‌اضافه‌ی تیروفیبان روی می‌داد. این سه مورد در رویدادهای اصلی قلبی یا مغزی ناگوار یا در نرخ ترومبوز استنت تفاوتی نداشتند. مزیت بیوالیرودین نسبت به نقطهی نهایی اولیه با کاهش خونروی در محل‌های دسترس و غیر‌دسترس در ارتباط بود و تا یک‌سال دوام داشت. نتایج مشابه در زیرگروه STEMI به‌تنهایی (88% شرکت‌کنندگان) مشاهده شد.
JAMA 2015 Mar 16
ثبت نظر