نادره‌ مردی که عاشق ایران بود

خبر بسیار تلخ و دردناک بود: دکتر رضا سلطانی‌نسب استاد پاتولوژی در آمریکا درگذشت. من به‌عنوان یکی‌از دوستان، همکاران و بالاتر از همه هم‌کلاسی‌های او شاید آخرین نفری بودم که یــک‌هفته قبــل‌از ترک کانادا ـ ۳۰ آبان1393‌ـ با او صحبت‌کردم و خداحافظی نمودم و او را مثل همیشه پایدار و سرزنده یافتم.

دکتر سلطانی‌نسب انسانی بسیار سخت‌کوش، مقاوم و با هوش و بخشنده بود، در روستایی اطراف کرمان ـ بهرام جرد ـ به‌دنیا آمد. در نوجوانی به‌عنوان  سرجوخه ژاندارم وارد خدمت ژاندارمری شد و درهمان حال ادامه‌ی تحصیل داد و توانست دیپلم دبیرستان را بگیرد. به‌دنبال این موفقیت در‌سال1328 در کنکور دانشکده‌ی پزشکی تهران شرکت‌کرد و در دانشکده‌ی داروسازی قبول‌شد و هم زمان وارد دانشکده افسری گردید و یک‌سال درس داروسازی خواند...

اما او رویاهای بالاتری در‌سر داشت بدین سبب سال بعد با موافقت ارتش مجدداً در کنکور شرکت‌کرد و این بار وارد دانشکده پزشکی دانشگاه تهران گردید و همین سال یعنی 1329 بود که ما افتخار هم‌کلاسی و هم‌شاگردی او را به‌دست آوردیم.

در تمام شش سال از دانشجویان برجسته بود و مکرر مورد تشویق استادان قرار‌می‌گرفت. در‌سال ششم دانشکده شاگرد اول شد و به‌همین‌خاطر با بورس ارتش عازم آمریکا گردید و در رشته‌ی پاتولوژی که مورد‌علاقه‌ی مفرطش بود ادامه تحصیل داد و به بالاترین سطح علم بافت‌شناسی و آسیب‌شناسی آن روز رسید.

درجات علمی و اقدامات پژوهشی او در آن دوران در‌حدی بود که از طرف کِنِدی رئیس جمهور وقت آمریکا مورد تشویق قرارگرفت و یک اتومبیل آخرین سیستم به او اهدا‌شد و با همان اتومبیل به ایران بازگشت و پاتولوژی بهداری ارتش را با کمک همکارهمیشگی‌اش  آقای دکتر ستایشگر به‌حد کمال رساند. در‌این‌زمان دانشگاه ملی ـ شهید بهشتی امروز ـ به‌دنبال شکار استادان جدید بود و چون شهرت دکتر رضا سلطانی نسب را شنیده بودند سراغ او رفتند ولی ارتش، موافقت نمی‌کرد تا اینکه با فشار مقامات بالا قبول‌کرد که ضمن خدمت در ارتش، استادی پاتولوژی دانشگاه ملی را به‌عهده بگیرد و چنین شد که ضمن سالیان متمادی توانست شاگردان بسیاری را که اکنون هریک استادی هستند تحویل جامعه‌ی پزشکی دهد.

چند‌سال بعد‌از انقلاب به‌علت مشکلات خانوادگی متعدد عازم آمریکا شد و البته در آنجا هم مدت چند سال در امر تدریس پاتولوژی در یکی‌از مراکز دانشگاهی آمریکا به‌کار مشغول بود.

بعد‌از بازنشستگی کامل، بیشتر به شاعری که عشق دوم او بود پرداخت و اشعار بسیاری از او باقیمانده است که نمونه‌هایی از آخرین شعرهایش را در‌این مقاله ملاحظه می‌فرمایید.

چند هفته قبل‌از ترک کانادا به من تلفن‌کرد و گفت شعری گفته‌ام که دلم می‌خواهد برایت بخوانم و تو آنرا یادداشت کنی...

اطاعت امر کردم ...

... و امروز آنرا برای چندمین‌بار می‌خوانم احساس می‌کنم که زمان پایان حیاتش را نزدیک می‌دانست. به‌علت طولانی‌شدن این نوشته، به چند خط اول و آخر آن سروده اکتفا می‌کنم. روح پیوسته شادش همیشه شاد باد.

یـــــک روز نــــهال و کـودکی طنازیــــم

                                                      یـــک روز بــــه عشق یـــــار دل می بازیم

یک روز جوان و سرخوش و چالاکیــم

                                                      پــــر جـــــرات و بــــــا اراده و بــــــی باکیــــم

دوران جـــوانی شد و پیــــری برسیـــــد

                                                   دل شورو شرش به رفت مو گشت سپید

* * * *

گفتم به دل خویش که زود است هنوز

                                                      خوش باش و مکن هراس در هر شب و روز

دل گفـــت روال روزگار اســـت چنیــــن

                                                      هر گـــــل که شکفت مــــی پلاسد به یقین

یک عمر طپیده ام به عشق تو و یـــار

                                                      امروز شــــدم خستــــــه و بــی تاب و قرار

دیگر نتوان طپید دائم شب و روز

                                              در سیـــــنه تو کنم تــوقف یک روز

آن روز تــو جزء رفتگان می باشی

                                                      چون ذره خاک در جهان می باشی