برنامه‌ریزی ضعیف درمان صرع

طبق گزارشی که اخیراً در 22 اکتبر سال2014، توسط سازمان خیریه‌ی ملی اقدام برای صرع در انگلستان منتشر‌شده؛ برای تصمیم‌گیرندگان محلی بهداشت و درمان در انگلستان، صرع، در اولویت درمانی نیست. این مسأله به‌رغم این حقیقت است که بیماری صرع یکی‌از رایج‌ترین بیماری‌های جدی نورولوژیک در انگلستان است که پانصدهزار نفر از مردم انگلیس را مبتلا کرده و هرساله حدود 2میلیارد پوند هزینه را به خود اختصاص می‌دهد.

سازمان خیریه‌ی ملی اقدام برای صرع گزارش می‌دهد که در انگلستان، گــروه Local Picture از اطلاعات به دست آمده

از هیأت مدیره‌های سلامت health and wellbeing boards  و گــروه‌های راه‌انـــــدازی بــالینی (Clinical Commissioning Groups (CCGs، استفاده می‌کند. این نهادها برای شناسایی نیازهای بهداشتی‌ـ درمانی محلی  و راه‌اندازی خدمات بهداشت و درمان، مسئولیت دارند. آنها برای تأمین اطلاعات برنامه‌های حمایت از افراد مبتلا به صرع، مورد پرسش قرارگرفتند. این گزارش آشکار می‌کندکه:

• از 140 هیأت بهداشت و درمان در انگلستان، تنها سه‌تای آنها برنامه‌ریزی‌های محلی جهت افراد مبتلا به صرع داشتند.

• تنها 10% از CCG‌s‌ها ارزیابی مکتوبی از نیازهای افراد مبتلا به صرع در محل خود دارند.

• از CCG‌s‌های بررسی شده، 78% پیشرفتی نکرده‌اند و قصد هم ندارند که ارزیابی مکتوبی از نیازهای بیماران مبتلا به صرع در مناطق تحــت پوشش خود به‌عمل آورند.

پژوهش قبلی نشان داده است که درسراسر انگلستان افراد مبتلا به صرع همواره از سطح مناسب درمان برخوردار نیستند. بسیاری از بیماران نمی‌توانند به پرستارهای متخصص صرع دسترسی داشته باشند، برای دیدن متخصصان باید بسیار منتظر بمانند و برای درمان صرع به مراکز درمانی دیگری احاله داده نمی‌شوند. سازمان خیریه‌ی ملی اقدام برای صرع نگران است که بدون ارزیابی‌های موثرِ مورد‌نیاز و برنامه‌های قاطع، خدمات برای افراد مبتلا به صرع بهبود پیدا نکند و نابرابریها در دسترسی و کیفیـت درمــان، هـمچـنان باقـی بمانند.

این سازمان در واکنش به یافته‌های گزارش، با دادن تعهدی مبنی‌بر برآوردن نیازهای افراد مبتلا به صرع تا آوریل سال 2016، به دنبال مدیریت‌های بهداشت و سلامت و CCG‌s‌ها جهت بستن قرارداد با تعهد عمل به آن است. این سازمان همچنین تصمیم‌گیرندگان محلی را تشویق به همکاری با یکدیگر می‌کند، تا افراد مبتلا به صرع را از راه شناسایی اولویت‌ها و راه‌اندازی خدمات مبتنی بر نیاز، حمایت کنند.

سیمون ویگلزورث، معاون اجرایی این سازمان گفت: «یافته‌های این گزارش نگران‌کننده است. آنها نشان می‌دهند که سازمان‌های بهداشتی‌ـ‌ درمانی با اِشراف به نیازهای میدانی افراد مبتلا به صرع، نگرانی ندارند که این بیماری در اولویت قرار‌نگیرد و حتی در بسیاری مناطق، نمی‌دانند چه‌تعداد افراد مبتلا به صرع در آنجا زندگی می‌کنند. برای درک و برآوردن نیازهای بهداشت و درمان افراد مبتلا به صرع‌ در سطح محلی، به اندازه‌ی کافی کار انجام نگرفته است. این وضع باید تغییر کند. اگر نهادهایی که خدمات بهداشتی‌ـ‌ درمانی را برنامه‌ریزی می‌کنند، نیازهای افراد مبتلا به صرع را درنظر نگیرند، پس چه‌کسی باید آن را انجام دهد؟

اینک انتظار داریم تصمیم‌گیرندگان محلی برای بهبود خدمات بهداشت و درمان افراد مبتلا به صرع در منطقه‌ قدم پیش بگذارند. اولین گام، با هیأت مدیره‌های بهداشت و درمان و CCGs‌ها است که با تعهد به عمل با ما قرارداد ببندند و مسئولیت پیاده‌کردن برنامه‌ها را تا آوریل2016 را برعهده گیرند. تنها آن موقع است که افراد مبتلا به صرع در جوامع محلی احساس می‌کنند که صدایشان شنیده می‌شود».